Ο Ευαγγελισμός, η μυστήρια συλλήψη του θεανθρώπου στις αγκάλες της Θεοτόκου, αποπνέει και ένα πολύ βαθύτερο συμβολισμό, πέρα από την ιστορία που αφηγούνται οι Αγίες Γραφές. Σε αυτή την αγκαλιά, αναγνωρίζουμε την ίδια διαδικασία που ο Δημιουργός ακολουθεί στις Τέχνες και τις Επιστήμες για να συλλάβει την έμπνευση. Όπως η παρθένος Μαρία αισθάνθηκε το άρωμα της φύσης και γέννησε κάτι θεϊκό, έτσι και ο Δημιουργός, μέσα από την επαφή του με τη φύση, αισθάνεται την ανεπανάληπτη και συναρπαστική αύρα της και δημιουργεί κάτι θείο. Οι παραδείγματα αυτής της “σύλληψης” είναι πολλά στον αιώνιο αγώνα του πνεύματος για την κατάκτηση της γνώσης, όπως τόσο εύστοχα εκφράζει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός:
“Μες στα κρυφία της γνώσης του,
για να ‘ναι του λιγόζωου ανθρώπου η κατοικία.”
Ήδη από την αρχαιότητα, ο Πυθαγόρας συνειδητοποίησε ότι το σύμπαν είναι ένα παιχνίδι αρμονικών χορδών, μεταφράζοντας τους ηχητικούς τόνους που παράγονται από μια τεντωμένη χορδή σε κινήσεις πλανητών και αριθμούς μέσω μαθηματικών πράξεων. Ίσως ο Αρχιμήδης, βυθισμένος στο νερό και φωνάζοντας “Εύρηκα”, περιγραφή του νόμου της ανύψωσης, να θεωρήσει το ίδιο μυστήριο όπως ο Ευαγγελισμός. Και ο Νεύτων, ακούγοντας το αθάνατο νερό που ποτίζει το μηλιά, διατύπωσε τον νόμο της παγκόσμιας έλξης. Ο Μπετόβεν, με την 9η του Συμφωνία, δημιούργησε μια μελωδία που φέρει τη φωνή του Σίλλερ. Εάν είχε θεωρήσει τον “Ύμνο εις την Ελευθερία”, θα είχε μελοποιήσει και αυτόν. Ο Μπαχ αναστήλωσε το θείο με τέσσερις αντιστάξεις. Ο Μότσαρτ αποτύπωσε τον θεό Δία. Ο Βάγκνερ απήθανε την έντονη έκφραση της αγάπης με τη φόρμα του “Τριστάνου και Ιζόλδης”. Ο Νίτσε αντιλήφθηκε την αρχαία τραγωδία ως τη σύζευξη του Απόλλωνα και του Διονύσου. Ο Ρέμπραντ απεικόνισε την ανθρώπινη ψυχή σε ένα μόνο βλέμμα
Μπορούμε επίσης να επεκτείνουμε τη σκέψη αυτή και να υποστηρίξουμε ότι, όπως ο Χριστός σταυρώθηκε, έτσι και τα θεία δημιουργήματα δεν είναι πάντα αποδεκτά από την κοινωνία και την κριτική γεύση της κάθε εποχής, συχνά υφίστανται αντιξοότητες, όπως η εικόνα της Θεοτόκου. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτής της “σταύρωσης”: Ο Σωκράτης ξεκίνησε τη σύγχρονη επιστήμη και τον ανταμοίβαν με το φάρμακο του κώνειου. Ο Γαλιλαίος είδε τον αστερισμό στα αναγεννησιακά λαούτα του πατέρα του Βιντσέντζο, όταν εκείνος τραγουδούσε για τη μούσα Καλλιόπη. Και πριν από την “σταύρωση” αμφιλεγόμενου απόδειξης, φώναξε: “Ναι, όμως γυρίζει.” Ο Αϊνστάιν ταξίδεψε πάνω σε μια ακτίνα φωτός και εξέτασε το σύμπαν μέσα από το τηλεσκόπιο του βιολιού του. Παρ’όλα αυτά, “σταυρώθηκε” όταν δεν είχε αποδείξεις και δεν λάβει το Νόμπελ για τη θεωρία της σχετικότητας. Ο Πικάσο, που “σταύρωσε” από τον φίλο του Ματίς που θεώρησε τις “Δεσποινίδες της Αβινιόν” κακής ποιότητας αστείο. Ο Στραβίνσκι “σταύρωσε” με την “Ιεροτελεστία της Άνοιξης” όταν του πέταξαν ντομάτες. Ο Μπετόβεν επίσης τελικά δέχθηκε σταυροθέτηση με απαξιωτικά βλέμματα, καθώς ακούστηκε για πρώτη φορά η “Εroica”. Ο Λόρκα σταυρώθηκε από τις σφαίρες της εκτελεστικής εξουσίας. Ο Ευαγγελισμός είναι μια διαδικασία παρόμοια, με συμβολικό τρόπο, με τη Δημιουργία στις Τέχνες και τις Επιστήμες. Όπως η Θεοτόκος αναίσθητα αισθάνθηκε την ευωδία των λουλουδιών και γέννησε το θείο, έτσι και ο Δημιουργός ανιχνεύει τα μηνύματα της φύσης και δημιουργεί κάτι θεϊκό. Ο Διονύσιος Σολωμός, ο εθνικός μας ποιητής, συλλαμβάνει στη γλώσσα του λαού το μήνυμα της επανάστασης, μην έχοντας κανένα άλλο σκοπό εκτός από την ελευθερία και τη γλώσσα. Αυτό το συναίσθημα, ήταν γνωστό ήδη από τη θεωρία του χάους, όπου ο καιρός στην Κίνα μπορούσε να πηγάζει από το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Αμερική. Ωστόσο, ο Σολωμός αποτύπωσε όλη αυτή τη φύση μέσα από την αναπνοή της πεταλούδας αυτής:
“Ο που ευωδίασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο.”
Σε αυτή την εξέλιξη της σκέψης, κατανοούμε την αλληλεπίδραση μεταξύ της Δημιουργίας στις Τέχνες και της Ευαγγελιστικής σύλληψης της Θεοτόκου. Και τα δύο αποτελούν μοναδικές και θείες εμπειρίες που ανήκουν στην ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι η μαγεία της έμπνευσης που κατακτά τις καρδιές και τις ψυχές μας και μας οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις και εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης
Άλλωστε, όπως λέει και ο μουσικός-φυσικός Δημήτρης Μαργαρίτης, συγγραφέας των βιβλίων “Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ – ΣΧΕΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΝΟΥΒΕΛΑ” και “ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ HEIFETZ & ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ”, ο συνδυασμός της επιστήμης και της τέχνης αποκαλύπτει τη μαγεία της δημιουργίας και της ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Πηγή