Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν ένας αληθινός εργάτης του θεάτρου και του σινεμά, που δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε όπως αξίζει. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως Επτανήσιος αστυνομικός Φάντε στη Βαβυλωνία το 1970, μπορεί να φάνταζε ταιριαστό για έναν αληθινό Λευκαδίτη, αλλά ήταν μόνο η αφορμή για να αποκαλυφθεί το σπάνιο υποκριτικό και μουσικό ταλέντο του
Ο Λογοθέτης προηγουμένως είχε εργαστεί στο Θέατρο Τέχνης, όπου μπήκε παρά τις εξετάσεις και χωρίς να φοιτήσει επίσημα. Τη Λευκάδα, τη χαρακτήριζε μάνα που τον γέννησε και μητριά που τον παράτησε, αφήνοντάς τον ελεύθερο να παρακολουθήσει τη δική του πορεία. Θεωρούσε το θέατρο μια μοναχική βάσανο, αλλά κατάφερε να περιφρουρήσει την ταλαιπωρία του, αποφεύγοντας την ευκολία και τον ευτελισμό
Παρόλο που αισθανόταν μετέωρος, ο Λογοθέτης βρήκε στις λέξεις, τις ανάσες και τον ρυθμό του Γεωργίου Βιζυηνού το ιδανικό καταφύγιο στην τελευταία φάση της καριέρας του. Συμμετείχε σε ταινίες όπως το Ταξίδιον του Λάκη Παπαστάθη και το Αμάρτημα της Μητρός μου, αλλά η αναγνώριση που του αξίζει δεν ήρθε ποτέ
Ο Λογοθέτης επίσης συνεργάστηκε με πολλούς μεγάλους ηθοποιούς και δημιουργούς του ελληνικού θεάτρου και του σινεμά, όπως οι Αλέκος Λειβαδίτης, Κούλης Στολίγκας, Χατζηχρήστος και Μπουρνέλης. Μετρούσε πολλές παραστάσεις στο ενεργητικό του, αλλά πάντα πίστευε πως δεν έκανε αρκετό και σπουδαίο σινεμά
Ο σπουδαίος ερμηνευτής Ηλίας Λογοθέτης άφησε τη σφραγίδα του στο θέατρο, παίζοντας ρόλους από αρχαίο δράμα και κωμωδία μέχρι επιθεωρήσεις και μιούζικαλ. Το γαλανό του βλέμμα και οι αξέχαστες παύσεις του αφήνουν το θεατή άφωνο. Παρά την μη αναγνώριση που είχε, ο Λογοθέτης ήταν ένας αδικημένος ήρωας
Στα 84 του χρόνια, ο Λογοθέτης αποχαιρέτησε τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη κληρονομιά και την αίσθηση ότι δεν αναγνωρίστηκε όπως θα έπρεπε. Είναι κρίμα που ένας τόσο ταλαντούχος ηθοποιός και μουσικός δεν λάμβανε τον σεβασμό που του άξιζε από το κοινό και τους συναδέλφους του.
