Στο Μπρούκλιν του Νοεμβρίου του 2013, γνώρισα για πρώτη φορά τον Πολ Όστερ. Ήμουν εκεί λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα μου και προσπαθούσα να βρω δουλειά για να ανακουφίσω την οικονομική μου κατάσταση. Οι διαμονές μου ήταν περιορισμένες, και τα βράδια βρισκόμουν στον καναπέ ενός φίλου στο Μανχάταν, προσπαθώντας να κατανοήσω πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου. Περιπλανιόμουν στους δρόμους, ανακαλύπτοντας τις γειτονιές της πόλης. Μια απόγευμα, έπεσα πάνω σε ένα καφέ και έπειτα σε ένα ανθοπωλείο, απολαμβάνοντας τα περιβάλλοντα σκηνικά. Όλα γύρω μου φαινόταν σαν ένα πίνακας που κυλά πίσω από το παράθυρο
Σε μια απότομη στροφή στο DUMBO, βρέθηκα απέναντι από ένα μεγάλο μαγαζί με ένα προβολέα. Στον προβολέα κολλούσε ένα απλό χαρτί που έλεγε: “Ο Πολ Όστερ παρουσιάζει και υπογράφει αντίτυπα από το νέο του βιβλίο, “Αναφορά από το Εσωτερικό”. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για τον Πολ Όστερ και το έργο του, αλλά η περιγραφή με καταπλήξε. Ο τρόπος που αναφερόταν στη γραφή του με ενθουσίασε: ότι τα βιβλία γράφονται για να αντιμετωπίσουν την τυχαιότητα των γεγονότων, και ότι η γραφή είναι ο μοναδικός τρόπος να την αλλάξουμε και να καταλάβουμε τις επιπτώσεις της
Από τη στιγμή εκείνη, έγινα αφοσιωμένη αναγνώστρια του Όστερ. Διάβαζα όλα τα βιβλία του που έμπαιναν στα χέρια μου, από την “Τριλογία της Νέας Υόρκης” και το “In the Country of Last Things” μέχρι το συγκινητικό “Timbuktu”. Κάθε νουβέλα του Όστερ ήταν ένα μωσαϊκό της προσωπικής του ταυτότητας, μια προσπάθεια να αποκαλύψει τη μαγεία και την τυχαιότητα της ζωής. Καθώς διάβαζα τα έργα του, ένιωθα να μεταφέρομαι σε κλειστά δωμάτια που δεν εφευρέθηκαν από τη φαντασία του συγγραφέα, αλλά ήταν πάντα εκεί, πριν από αυτόν. Οι χαρακτήρες του, όπως η Άννα Μπλουμ και ο συγγραφέας της “Τριλογίας της Νέας Υόρκης”, συνδέονταν και αλληλοεπηρεάζονταν, μοιάζοντας σαν αληθινοί άνθρωποι που ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν του Όστερ
Το έργο του Όστερ είναι μια διαδραστική έρευνα για τον τρόπο που οι συγγραφείς γράφουν και πώς η γραφή μπορεί να αποκαλύψει τις σκιές και τις ψευδαισθήσεις της ζωής. Ο Όστερ έχει συνειδητοποιήσει ότι η ταυτότητά μας είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη οντότητα, και ότι η γραφή είναι ένα μέσο για να την ανακαλύψουμε και να την εκφράσουμε. Όταν μιλάει για το γράψιμο του για τον πατέρα του, λέει: “Καταλαβαίνω πόσο προβληματικό είναι να νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον. Το κείμενο δεν μοιάζει με βιογραφία, αλλά με μια εξερεύνηση του πώς μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιον άλλον και αν αυτό είναι δυνατόν”. Κατάλαβα εκείνο το βράδυ ότι η γραφή μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε την ταυτότητά μας και να αντιμετωπίσουμε την αβεβαιότητα και την τυχαιότητα της ζωής
Ο Πολ Όστερ με έμαθε να δέχομαι ότι η ταυτότητά μας δεν είναι σταθερή, αλλά συνεχώς εξελίσσεται. Οι χαρακτήρες και οι ιστορίες του είναι μωσαϊκά από αυτήν την πορεία αναζήτησης, και η καλλιτεχνική του δημιουργία είναι μια συνεχής προσπάθεια να ανακαλύψει και να εκφράσει αυτήν την απώλεια ελέγχου και την αβεβαιότητα της ύπαρξης μας. Ο Πολ Όστερ ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος συγγραφέας που αφήνει το έργο του να μάς διδάσκει το πώς να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα και την αμφισβήτηση της ζωής.
