Η θεία μου, Λίλυ Παπαγιάννη, ήταν μια γυναίκα που γέμισε τη ζωή μου με αναμνήσεις και συναισθήματα. Η φωτογραφία της, που πρόβαλε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αναζωπύρωσε τις μνήμες μου και με έκανε να αισθανθώ κοντά της και πάλι. Ήταν μια ταινία που της είχε δοθεί η ευκαιρία να ακτινοβολήσει όλο το ταλέντο και την αυθεντικότητα της.
Η Λίλυ δεν ήταν μια άλλη καλλιτέχνης που ακολουθούσε τους κανόνες. Εκείνη είχε τη δική της προσωπικότητα και ένταση που έδινε ζωή σε κάθε ρόλο που υιοθετούσε. Είχε τον έλεγχο και την υπερηφάνεια να παρουσιάζει τον καθηγητή του θεάτρου που τη δίδαξε και ονόμασε τη σπουδαία τέχνη της “οικογενειακή παράδοση”.
Η Λίλυ ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε παθιασμένα τη ζωή και όλα όσα την περιτριγύριζαν. Η αγάπη της για τον σύντροφό της, το θέατρο, τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες ήταν αληθινή και ζωηρή. Ήταν μια γυναίκα που πάντα πήρε τη ζωή στα χέρια της και δεν επιτρέπεινε να της συμβεί απλά αυτό που της έρχεται. Το θέατρο ήταν ο τόπος της, όπου μπορούσε να είναι αυθόρμητη και ελεύθερη.
Η Λίλυ είχε μια δυσάρεστη εμπειρία κατά τη διάρκεια της έφηβης ηλικίας της, την οποία ξεπέρασε μόνη της. Αυτή η εμπειρία την άλλαξε και την έκανε να αντιμετωπίσει τη ζωή με μια νέα οπτική γωνία. Ήταν μια γυναίκα που μετέτρεψε την αδυναμία της σε δύναμη και δεν επέτρεψε να την εμποδίσει να ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε περισσότερο, την υποκριτική.
Η Λίλυ δεν ήταν μια άλλη γνωστή ηθοποιός. Είχε τον δικό της κόσμο που την ακολουθούσε και την εκτιμούσε στο θέατρο, στις ταινίες και στο ΚΘΒΕ. Δεν ήταν ούτε εσκεμμένα διάσημη, ούτε άγνωστη. Ήταν κυρίως μια γυναίκα που ένιωθε ηθοποιός στην πιο βαθιά έννοια της λέξης. Είχε μια ταπεινότητα και μια φιλαρέσκεια που την έκανε να ξεχωρίζει. Πίστευε πως υπάρχει εξ ορισμού ήθος στην ηθοποιία, και αυτό την οδήγησε σε κάθε παράσταση που έδωσε.
Η Λίλυ ζούσε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες και χαρές. Είχε τη φίλη της Δέσπω, την οποία αγάπησε βαθιά. Εκείνη κατάλαβε πόσο την αγαπούσε και την αγάπησε κι αυτή. Η ζωή της ήταν γεμάτη και προκλητική.
Η Λίλυ ήταν μια γυναίκα που δεν φοβόταν να πάρει ρίσκα και να δοκιμάσει κάτι καινούργιο. Είχε τη θάρρος να αντιμετωπίσει τη ζωή με αυτοπεποίθηση και να αποδεχτεί την απόρριψη και την απογοήτευση. Ήταν μια γυναίκα που ζούσε τη ζωή της με ειλικρίνεια και απόλυτη αφοσίωση στην τέχνη της.
Η Λίλυ μας άφησε μετά μια συγκινητική και δυσάρεστη κηδεία. Ήταν μια γυναίκα που αγαπήθηκε από πολλούς, και εκείνοι που τη γνώριζαν πραγματικά εκτίμησαν τη φωτεινή της παρουσία. Ήταν μια γυναίκα που άφησε το σημάδι της στην τέχνη και στην καρδιά των ανθρώπων.
