Η δημιουργία του Βυσσινόκηπου, αυτού του κήπου που έγινε συλλογικός, εκκίνησε από ένα όνειρο που γεννήθηκε στη Μόσχα. Καθώς φοίτησα εκεί, διαπίστωσα συνεχώς ότι ονειρευόμουν να επιστρέψω στο πατρικό μου σπίτι και να το ξανακατοικήσω. Αυτή η ιδέα της επανακατάληψης ενός άδειου χώρου, που κάποτε ήταν προσωπικός και πολύ δικός μου, δημιούργησε ένα ερώτημα μέσα μου: Πώς μπορεί κανείς να ανακτήσει αυτή την προσωπική και αγαπημένη αίσθηση; Σύμφωνα με αυτή τη σκέψη, κάλεσα ηθοποιούς και συντελεστές, αποφασισμένη να φτιάξουμε έναν προσωπικό χώρο. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, καταλήξαμε να δημιουργήσουμε κάτι περισσότερο από αυτό: Έναν κήπο συλλογικό – ένα μέρος όπου μπορούμε να συναντιόμαστε διαρκώς. Αυτός ο κήπος δεν ανήκει μόνο σε εμένα, αλλά σε όλους μας, και ελπίζω να γίνει ο κήπος όλων. Ένας χώρος όπου μπορούμε να γιορτάζουμε κάθε απώλεια
Θυμάμαι ότι οι καθηγητές μας στη Μόσχα μας έλεγαν πάντα να ξεκινάμε από κάτι προσωπικό και βαθύ που μας πονάει. Και αυτό δεν ήταν για να δημιουργήσουμε ένα αυτοαναφορικό κλειστό έργο, αλλά για να μπορέσουμε να μοιραστούμε μια ιστορία που πρώτα απ’ όλα εμείς ίδιοι κατανοούμε. Μετά από αυτό, η παράσταση μπορεί να πάρει τη μορφή και το σχήμα που μπορεί να φιλοξενήσει και άλλους. Ο Βυσσινόκηπος είναι μια απλή ιστορία για την αντίστασή μας να αποχωρούμε από το οικείο, για τον φόβο μας απέναντι στην αλλαγή. Ήθελα ένα θέατρο που να είναι προσωπικό και απλό, και να δίνει χώρο στις συγκινητικές μικρότητές μας απέναντι σε συγκλονιστικά και μεγάλα γεγονότα της ζωής. Όταν πρωτοδιάβασα το έργο, αναρωτήθηκα: Οι χαρακτήρες του Τσέχωφ είναι καλοί και παράλληλα ικανοί να διαπράττουν τις πιο βίαιες πράξεις όταν αισθάνονται απειλούμενοι! Αυτή η κρυμμένη δύναμη που κρατάμε μέσα μας μάς αποτρέπει από την αγάπη. Έτσι ακριβώς είναι. Υπάρχει μια νόμιμη σύνδεση μεταξύ του πώς μοιράζεσαι την αγάπη και του πώς ασκείς εξουσία. Στον Βυσσινόκηπο, αυτή η κρυφή εξουσία υπάρχει σε κάθε χαρακτήρα και πηγάζει από πολύ βαθιά, από την άρνηση μιας περιοχής μέσα μας στα ευαίσθητα χρόνια της παιδικής ηλικίας, η οποία δυστυχώς έχει ξεχαστεί. Γι’ αυτό επέλεξα να δώσω δραματουργικές διαστάσεις στον χαρακτήρα του Φιρς, αναθέτοντας τον ρόλο του στην μικρή Ειρήνη Γάλλου. Η τρυφερότητα αυτή εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας. Εκεί θα βρούμε την σωτηρία μας, εάν επιτύχουμε να σωθούμε. Κατά τα άλλα, όταν κοιτάζω γύρω μου, παρατηρώ ότι πέρα από τα ερείπια και τις ρωγμές, δεν βλέπω τίποτα άλλο. Και αυτό δεν το λέω με απαισιόδοξο τρόπο, αλλά με την ελπίδα ότι μέσα από αυτό που φαίνεται ημιτελές, θα αναπτυχθεί κάτι γνήσιο και καλό. Φωτογραφία: Χρήστος Συμεωνίδης
