Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ sold out μέρες πριν από την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου. Έστω και μικρή επαφή αν είχε κανείς με τον συναυλιακό κόσμο της Μαρίας Παπαγεωργίου, ερχόταν στο θέατρο υποψιασμένος ότι δεν θα παρακολουθήσει ένα τυπικό αφιέρωμα. Όποιος ήρθε ανυποψίαστος το έμαθε για τα καλά. Υποψιασμένοι και ανυποψίαστοι τελικά έφυγαν με την ίδια λυτρωτική συγκίνηση. Η Παπαγεωργίου μέσα στη δεκαπενταετή πορεία της εξελίχθηκε σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και σημαντικές φωνές του παρόντος ελληνικού τραγουδιού. Δεν περιμέναμε το αφιέρωμά της στον Θάνο Μικρούτσικο για να το διαπιστώσουμε, αλλά αυτή η παράσταση φώτισε με τον πιο εμφατικό τρόπο την περίοδο καλλιτεχνικής ωριμότητας που διανύει, έχοντας βρει «τον ήχο της»
Συχνά οι αφιερωματικές συναυλίες είναι ανούσια μνημόσυνα με τετριμμένες ενορχηστρώσεις και συμμετέχοντες στη λογική «πάμε να βγάλουμε την υποχρέωση, να πάρουμε τα λεφτά και να φύγουμε». Εδώ τα πράγματα ήταν αλλιώς. Είχαν τη βαθιά χειρονομία της τιμής απέναντι σε έναν άνθρωπο που προσέφερε με την ψυχή του στον ελληνικό πολιτισμό. Ο σeβασμός με τον οποίο αντιμετώπισε η Παπαγεωργίου το έργο του Μικρούτσικου ήταν ένα μάθημα ηθικής και αισθητικής για όποιον θέλει να αναμετρηθεί με κάτι που έχει καταγραφεί με μεγάλο όγκο στην ιστορία. Η ερμηνεύτρια με αυτήν την παράσταση έδωσε και ένα στίγμα βαρύτητας σε μια καλλιτεχνική γενιά που συχνά συγχέει την ιστορία με το story. Τα απανωτά στοιχήματα που κέρδισε τής άνοιξαν έναν καινούργιο δρόμο. Αισθητικό, ρεπερτοριακό, σκηνικό και εν τέλει καλλιτεχνικό. Η αναμέτρηση με τα τραγούδια του Μικρούτσικου, ειδικά τα λιγότερο γνωστά, που ακούστηκαν σε ακροβατική ισορροπία με τις επιτυχίες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ήταν ένα αφιέρωμα χωρίς τη «Ρόζα», το «Πάντα Γελαστοί», τον «Άμλετ της Σελήνης», το «Η αγάπη είναι ζάλη», αλλά με τη «Ρόζα Λούξεμπουργκ», τη «Γαμμαγραφία», το «Ψηλά στα παράθυρα», το «Χαρούμενο τραγούδι για τη Σύλβια Πλάθ», τους «Γερόντους» και το απρόσμενο «Σκαλιά από ύπνο και αστέρια». Ένας φόρος τιμής με «Θεσσαλονίκη», «Δίκοπη ζωή», «Καραντί», «Τους έχω βαρεθεί» και το «Ερωτικό» που τραγούδησε μαζί με το κατάμεστο θέατρο. Είχε κι άλλα μέχρι να έρθει στο τέλος μια νέα ανάγνωση στο κομμάτι με το οποίο είχε ταυτιστεί ο Μικρούτσικος περισσότερο από κάθε άλλο, το «7 νάνοι στο s/s Cyrenia». Παρότι νάνοι, τελειώνοντας την έκαναν να μοιάζει γίγαντας. Η πίπα του Θάνου κάπνισε ξανά και τώρα κάπου μακριά, ίσως στις ακτές της βόρειας Ισπανίας ή της Νότιας Αφρικής τη χτυπάει ανάποδα στο τασάκι, για να την καθαρίσει από τα καμένα οράματα.
