Στην εποχή της πανδημίας, η ιστορία του “Κοριτσιού με τα σπίρτα” αποκτά νέα διάσταση και δύναμη. Αυτή η ιδέα που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, μεταφέρεται στα θεατρικά παρασκήνια, αποτελώντας μέρος ενός εκπληκτικού εγχειρήματος με τίτλο “Ιστορίες Εγκλεισμού”. Το έργο αυτό, που αναμένεται να παρουσιαστεί στο θέατρο Θησείον, αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που έρχεται αντιμέτωπο με τις αντιξοότητες της ζωής, αναζητώντας το φως στο σκοτάδι
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που με έκαναν να επιλέξω να ασχοληθώ με αυτήν την κοινωνική παραβολή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και να τη μεταφέρω στον σημερινό κόσμο. Πιστεύω πως η θλιβερή ιστορία του μικρού κοριτσιού που βιώνει την ανικανότητα και τον αποκλεισμό, αντιπροσωπεύει μια πραγματικότητα που εξακολουθεί να υπάρχει στη σύγχρονη κοινωνία. Στην εποχή μας, η ασθένεια, η οικονομική ανασφάλεια και η κοινωνική αμέλεια δημιουργούν έναν κόσμο όπου η αλληλεγγύη και η στήριξη είναι σπάνια φαινόμενα. Ο Άντερσεν με το παραμύθι του δίνει φωνή σε αυτήν την κατάσταση, και εγώ, με τον δικό μου τρόπο, επιθυμώ να αναδείξω τη σκοτεινή πλευρά της εποχής μας
Για να δώσω ζωή σε αυτήν την ιστορία, περιηγήθηκα στους δρόμους της Αθήνας κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, καταγράφοντας τα αντίθετα τοπία που συνυπάρχουν. Από τη μία πλευρά, είδα τους στολισμένους δρόμους, τα λαμπερά χριστουγεννιάτικα δέντρα και τη χαρούμενη μουσική, ενώ παράλληλα υπήρχαν άνθρωποι που κοιμούνταν σε χαρτοκούτες κάτω από το γιορτινό ντεκόρ. Αυτή η υποκρισία και αδιαφορία με έκαναν να αναρωτηθώ τι θα συνέβαινε αν οι ρόλοι αντιστραφούν και εμείς βρεθούμε αντιμέτωποι με την απόλυτη ανάγκη. Με αυτήν τη σκέψη ως αφετηρία, δημιούργησα ένα κορίτσι που ζει στη μεγάλη πόλη, αντιμέτωπο με τις δυσκολίες της ζωής, αλλά δεν σταματά να ονειρεύεται και να αναζητά το φως
Η παράσταση συνδυάζει το πρωτότυπο κείμενο του Άντερσεν με μια καινοτόμα δραματουργία. Όλα τα στοιχεία της παράστασης, από τη μουσική ως τον ήχο και την εικόνα, είναι πρωτότυπα και δημιουργήθηκαν ειδικά για αυτήν. Επί σκηνής, ο ρόλος του αφηγητή αναλαμβάνεται από εμένα, μεταμορφώνομαι σε έναν παραμυθά και χειρίζομαι την τεχνολογία σαν ένα μουσικό όργανο. Μέσα από τη μουσική, την αφήγηση και την δημιουργία εικόνας, δημιουργώ έναν μικρόκοσμο που αναδεικνύει διάφορες πτυχές της ιστορίας. Αυτό το κορίτσι, παρόμοια με τον πρωταγωνιστή του Άντερσεν, βρίσκει διέξοδο στα όνειρά της. Στον κόσμο των ονείρων, συναντά αγαπημένα πρόσωπα και επιστρέφει σε γνώριμα τοπία, χτίζοντας μια εικόνα ενός φωτεινού κόσμου. Όμως, πριν από το τέλος της ιστορίας, το κορίτσι αντιμετωπίζει μια απροσδόκητη πρόταση: να ξεκινήσει μια νέα ζωή, αρχίζοντας από το μηδέν και εγκαταλείποντας τα όνειρά της. Θα είναι σε θέση να παραμείνει πιστή στον εαυτό της;
Σε αυτήν μου την εκδοχή του παραμυθιού, το πιο σημαντικό μήνυμα είναι η δύναμη των ονείρων. Ακόμα κι αν το κορίτσι μας πεθαίνει την Πρωτοχρονιά από το κρύο, καταφέρνει να ξεπεράσει το σκοτάδι και να μεταβεί σε έναν φωτεινό κόσμο. Την επόμενη μέρα, οι περαστικοί θρηνούν για το άψυχο σώμα της, χωρίς να φαντάζονται τα υπέροχα όνειρα που είχε δει, ούτε ότι σε κάποιον άλλον κόσμο, αυτή η μικρή κοπέλα γιόρταζε την πιο όμορφη Πρωτοχρονιά.
