Στην άκρως ατμοσφαιρική Ύδρα, μπαίνω σε ένα σπίτι με πόρτα ορθάνοιχτη. Και εκεί, μέσα στο σαλόνι, βρίσκω τη Μαργαρίτα Καραπάνου να τακτοποιεί χαρτιά στο τραπέζι. Έχει αλλάξει το look της, έχει κοντύνει τα μαλλιά της και τα έχει βάψει στο χρώμα του χαλκού. Με χαροπόρηση την χαιρετώ. Τη φιλάω, αισθάνομαι τη μυρωδιά του σαπουνιού και των κρεμών να μεταπλάθει. Αναζητώ μια θέση δίπλα της, και μόλις βρίσκω μια καρέκλα ακριβώς δίπλα της, η οποία έχει ετοιμαστεί σαν να με περίμενε.
Δεν ανταλλάζουμε λέξεις, απλά καπνίζουμε. Η απόλυτη σιωπή μας περιβάλλει, σαν να βρισκόμαστε σε μια άλλη διάσταση. Αναφωνώ, “Χαμένοι στο διάστημα”, και αυτή με γελά συνωμοτικά. Γνώρισα τη Μαργαρίτα τη χρονιά που κυκλοφόρησε το “Ναι”, μια ιστορία μανιοκατάθλιψης με πρωταγωνίστρια τη Λώρα.
Η Ύδρα μου φαίνεται σαν ένα αφρικανικό λιμάνι, όταν πηδάω από το ταξί στην αποβάθρα. Το ταξίδι ήταν αρκετά ζεστό, με τη θερμοκρασία στον πίνακα του αυτοκινήτου να ανεβαίνει ασταμάτητα, φτάνοντας τους 47 βαθμούς. Άκουγα τα λάστιχα να τρίζουν στην άσφαλτο.
Την περασμένη εβδομάδα, η αγαπημένη της σκυλίτσα της, η Λου, έφυγε από τη ζωή. Ήταν πολύ γερή και τα πόδια της δεν τη βάσταγαν πλέον. Ωστόσο, γαβγίζει ακόμα δυνατά στη μνήμη της. Η Μαργαρίτα αισθάνεται την απώλεια και επιθυμεί να πάρει ένα νέο σκυλί. “Έχω βρει μια νέα ράτσα, είναι πολύ άσχημα σκυλιά. Θα πάρω ένα και θα το ονομάσω Μπέλα” μου λέει. Ωστόσο, την κουράζει η σκέψη να πρέπει να το βγάζει έξω κάθε μέρα. Ποιος θα αναλάβει τακτικά τη βόλτα του; Προτείνω να τον βγάζει η Κατερίνα και εγώ να το ταΐζω, αλλά εκείνη θέλει ο ίδιος να το βγάζει έξω για να την αγαπήσει. Εγώ την πείθω να το ταΐζει αυτή, για να την αγαπήσει και εμένα. “Αγαπάω μόνο εμένα”, απαντά η Μαργαρίτα.
Αυτή τη στιγμή γράφει ένα νέο βιβλίο με ηρωικά σκυλιά και θέλει να μου το διαβάσει. Βγάζω καφέ και πηγαίνω προς την κουζίνα της. Η οσφύς ξάφνιασε τα μάτια μου όταν μπήκα μέσα. Τοποθέτησα τη μία κούπα δίπλα στο τραπεζάκι, δίπλα στον πρώτο τόμο της γαλλικής έκδοσης της “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”. Και μετά πήγα προς τη Μαργαρίτα, καταλήγοντας στο αγαπημένο μου καφέ της γειτονιάς.
Στο γειτονικό τραπέζι καθίζει ένα ζευγάρι. Ο ένας φοράει γούνα και μοιάζει αρκούδα. Ο άλλος κοιτάζει με μάτια γεμάτα λίπος. Η αρκούδα ανάβει ένα πούρο και κτυπάει το γόνατο του φίλου της. “Θα βάλω πολλούς φόνους στο βιβλίο” λέω στη Μαργαρίτα. “Σκοτώνει, σκοτώνει”. “Πεθαίνουμε από την πείνα”, απαντάει εκείνη.
Περπατάμε αργά στου Φιλίππου. Ο ήλιος μας ζεσταίνει την πλάτη. “Οι κινήσεις μας είναι σαν σημεία στίξης” λέω. “Μην ασχολείσαι μόνο με το γράψιμο, ζήσε κιόλας” μου λέει η Μαργαρίτα. “Η ζωή είναι υπέροχη. Έχεις τα πάντα, χωρίς να έχεις τίποτα”.
Η Άννα μόλις τελείωσε το σχολείο και βρισκόμαστε στο Duende, πίνουμε κρασί στο μπαρ. Η παράσταση που είδαμε με αποσπάσματα από τον Βιζυηνό ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει στο θέατρο. Το πρόσωπο της Άννας ήταν φωτεινό σαν πανσέληνο. Τα μάτια της αστραφτεράνε σαν άστρα στη σκοτεινή νύχτα. Την κοιτάζω μιλώντας μου, αλλά ακόμα βλέπω τη σκηνή από το έργο στο μυαλό μου. Ο νεαρός τρέχει με το άλογό του στον πυκνό δάσος, προσπαθώντας να προλάβει την αγαπημένη του που αναπνέει τελευταία της ανάσα. Η μορφή της γλυστράει μέσα από τα δάχτυλά του σαν άμμος, αλλά αυτή η στιγμή θα καταφέρει να της μιλήσει, την κρατήσει μακριά από το θάνατο και να της αξίζει μια ολόκληρη ζωή. Τρέχει στο δάσος, τα κλαδιά κοπανούν το πρόσωπό του, αλλά ήδη της μιλάει.
Μετατρέπεται σε ηθοποιός όταν βγαίνει στη σκηνή, μου λέει η Μαργαρίτα, καθώς αράζουμε στο σπίτι της. Παίρνουμε καφέ και μιλάμε για τη γραφή. Το χαρτί, μου μάθατε, είναι μια έκταση που πρέπει να διατρέξεις και η γραφή είναι ένα άλογο που καλπάζει. Κρατάς γερά το χαλινάρι, αλλά το αφήνεις να σε οδηγήσει όπου θέλει. Και τα δυο ταυτόχρονα. “Ο ηθοποιός γίνεται ηθοποιός τη στιγμή που βγαίνει στη σκηνή”, μου λέει.
