Ο Κεν Λόουτς, ένας από τους πιο αγαπημένους και σημαντικούς σκηνοθέτες της Βρετανίας, εξακολουθεί να πιστεύει βαθιά στην αξία και την ανθρωπότητα. Μέσα από την πολυετή κινηματογραφική του πορεία, έχει δημιουργήσει ένα ευρύ φάσμα ταινιών με θέματα που αφορούν τη βρετανική εργατική τάξη. Ίσως να μην συμφωνείς με όλες τις απόψεις του ή με ορισμένες διαλεκτικές πτυχές των έργων του, αλλά πάντα πρέπει να αναγνωρίζεται η αφοσίωση και η αυθεντικότητά του. Ο Κεν Λόουτς πραγματικά φροντίζει για τους ανθρώπους και αυτό το δείχνει σε κάθε του ταινία
Πρόσφατα, είδαμε την ταινία «Green Border» της Ανιέσκα Χόλαντ, μια ταινία που εξέταζε την προβληματική της μεταναστευτικής κρίσης στην Ευρώπη, ανοίγοντας πολλά ερωτήματα. Ας συγκρίνουμε λίγο τους πρόσφυγες της ταινίας εκείνης με αυτούς που αναπαριστά ο Λόουτς. Οι πρόσφυγες του «The Old Oak» έχουν πραγματικούς χαρακτήρες – με όνειρα, προβλήματα, ανησυχίες, χιούμορ, χαρά, θλίψη και θυμό – εμείς τους βλέπουμε σαν πραγματικούς ανθρώπους. Ο Λόουτς θέλει να μας παρουσιάσει τους πραγματικούς πρόσφυγες του, όχι να τους λυπηθούμε ή να αισθανόμαστε ανώτεροι
Στην ταινία, οι πρόσφυγες εγκαθίστανται σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό στη βορειοανατολική Αγγλία. Κάποτε, το χωριό ήταν γεμάτο ζωή, λόγω του ορυχείου που λειτουργούσε κοντά. Τώρα, όμως, η ερημιά έχει κυριεύσει. Ο Τι Τζέι Μπάλανταϊν, ιδιοκτήτης της μοναδικής παμπ του χωριού, υποδέχεται θερμά τους πρόσφυγες, αλλά αντιμετωπίζει αντιδράσεις και διχασμό από μερίδα των τακτικών θαμώνων του. Οι συγκρούσεις αποτελούν αναπόφευκτη συνέπεια, παρ’ όλες τις προσπάθειες του να τις αποφύγει. Καταλαβαίνουμε την αντίδραση ορισμένων φίλων του σκηνοθέτη, που τον γνώρισαν ως εκπρόσωπο ενός αγνού κοινωνικού ρεαλισμού και δυσαρεστημένουν από την επιλογή του να πειραματιστεί με το μελόδραμα σε αυτήν τη φάση της καριέρας του. Αλλά, όπως έχουμε ήδη πει, το μελόδραμα μπορεί να αποτελέσει απλώς τη φόρμα για να αναδειχθεί το περιεχόμενο. Ο Λόουτς χρησιμοποιεί τους κλασικούς κώδικες του μελοδράματος με σκοπό να ευαισθητοποιήσει το κοινό μας και επιδιώκει να το επιτύχει μέσα από έναν τύπο κινηματογράφου που γίνεται αποδεκτός από όλους – το θεωρούμε πιο ειλικρινές από το να απευθυνόμαστε αποκλειστικά σε φεστιβαλικά κοινά με πιο περίπλοκους εκφραστικούς τρόπους. Στο «The Old Oak» ανακαλύπτουμε εκλεπτυσμένες συνδέσεις με το «It’s a Wonderful Life» του Φρανκ Κάπρα και μέσω της στορίας, λαμβάνουμε μια πολύ καλή απάντηση στο ερώτημα «γιατί να συνεχίσουμε» σε έναν κόσμο που φαίνεται να χάνει την κατεύθυνσή του.
