Οι γονείς αποτελούμε το κλειδί για την επιτυχή ανάπτυξη των παιδιών μας. Μέσω της στήριξης και της καθοδήγησης που προσφέρουμε, τα προετοιμάζουμε και τα εφοδιάζουμε με τα απαραίτητα “εργαλεία” για να πετύχουν μια συμπεριφορά ή να επιτύχουν κάποια δραστηριότητα. Αντιπροσωπεύουμε την υποστηρικτική κλίμακα που τους επιτρέπει να προχωρήσουν προς τα εμπρός και να μάθουν να χρησιμοποιούν τα διάφορα αντικείμενα, όπως ένα ποτήρι, ένα κουτάλι, την κούνια στην παιδική χαρά και άλλα παρόμοια. Ωστόσο, δεν είναι πάντα απαραίτητη αυτή η “κλίμακα”. Όταν το παιδί μας καταφέρει να κάνει κάτι και αποκτήσει αυτοπεποίθηση, πρέπει να του δώσουμε τη δυνατότητα να το επαναλάβει μόνο του, χωρίς την υποστήριξή μας. Για αυτόν τον λόγο, όταν δίνουμε οδηγίες, δεν πρέπει να τις επαναλαμβάνουμε περισσότερες από δύο φορές. Αν το παιδί δεν ακούει αυτές τις δύο φορές, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν μας προσέχει, ότι δεν τον ενδιαφέρει ή ότι δεν θέλει να συμμετέχει. Ίσως απλά τους μεταφέρουμε την πληροφορία λανθασμένα, ενώ μπορεί να υπάρχει και κάποιο άλλο βαθύτερο πρόβλημα που δυσκολεύει το παιδί. Όταν πρώτον του λέμε κάτι και μας αγνοεί, πιθανότητα υπάρχει να μην του το επικοινωνούμε σωστά. Ίσως το λέμε φωνάζοντας από απόσταση ή όπως τα λέμε τον μπερδεύουν και δεν κατανοεί ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Γι’ αυτόν τον λόγο, τη δεύτερη φορά που αναγνωρίζουμε ότι δεν ακολουθούν τις οδηγίες, πρέπει να προσεγγίσουμε το παιδί με περισσότερη συνδεσιμότητα. Πρέπει να επικοινωνήσουμε μαζί του, βρίσκοντας στο ίδιο οπτικό πεδίο, μιλώντας κατανοητά και δίνοντας επιλογές. Αν παρά ταύτα το παιδί δεν αποκρίνεται, πιθανότητα υπάρχει να αντιμετωπίζει κάποιο άλλο πρόβλημα. Μπορεί να μην έχει καλή σωματική ή συναισθηματική κατάσταση, γι’ αυτό το να επαναλαμβάνουμε για τρίτη φορά την οδηγία δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Η λύση είναι να παρέχουμε στο παιδί με την έλλειψη ακοής συναισθηματική στήριξη και ταυτόχρονα να το βοηθήσουμε να πραγματοποιήσει το αίτημα πιο εύκολα. Για παράδειγμα, αν του ζητήσουμε να φροντίσει τα παιχνίδια του, μπορούμε να του προτείνουμε να μαζέψει πρώτα τις κούκλες και μετά τα βιβλία ή ακόμη και να μοιράσουμε τις ευθύνες μεταξύ μας. Όταν ένα παιδί δεν ακολουθεί, δεν σημαίνει πάντα ότι μας αγνοεί. Είναι δική μας ευθύνη να ανακαλύψουμε γιατί βρίσκεται σε αυτήν την θέση και να αναδείξουμε οτιδήποτε τον ταλαιπωρεί σιωπηλά!
