Ο τίτλος παραπάνω αναδεικνύει τον κίνδυνο που ενέχει η χρηματοδότηση των ιατροτεχνολογικών προϊόντων για τον Διαβήτη για την πρόσβαση των ασθενών σε αντλίες ινσουλίνης. Οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη που είναι ασφαλισμένοι στον ΕΟΠΥΥ αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην πρόσβαση σε αυτές τις νέες τεχνολογίες, καθώς η χρηματοδότηση γίνεται από τις εταιρείες του κλάδου και όχι από τον ΕΟΠΥΥ.
Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Ιατρικών και Βιοτεχνολογικών Προϊόντων (ΣΕΙΒ), ο ΕΟΠΥΥ έχει υποχρηματοδοτήσει τις κατηγορίες των ιατροτεχνολογικών προϊόντων για τη διαχείριση του διαβήτη, πράγμα που οδηγεί σε δυσκολίες στην απρόσκοπτη διάθεση των υλικών στους ασθενείς. Μάλιστα, οι εκτιμήσεις για το 2024 δείχνουν ότι η υπέρβαση του προϋπολογισμού για αυτές τις κατηγορίες θα ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια ευρώ.
Το clawback, δηλαδή ο φόρος επί της δαπάνης, στην υποκατηγορία των αντλιών ινσουλίνης ανέρχεται σε ασύλληπτο 33,2%, ένα ποσοστό που επιβαρύνει κατά πολύ τις εταιρείες που παρέχουν αυτά τα προϊόντα. Σε συνδυασμό με το 7% rebate που ισχύει για τις εταιρείες που τιμολογούν απευθείας τον ΕΟΠΥΥ, η συνολική επιβάρυνση φθάνει το 40%. Και αυτό σε μια υποκατηγορία όπου οι εταιρείες παρέχουν δωρεάν εκπαίδευση, δωρεάν αποστολή υλικών και δωρεάν υποστήριξη στους ασφαλισμένους.
Η κατάσταση είναι παρόμοια και στην κατηγορία των αισθητήρων γλυκόζης, όπου το clawback φθάνει το 26% και ενδέχεται να επιβαρυνθεί κατά 7% επιπλέον. Και εδώ, η επιβάρυνση αφορά αποκλειστικά τις εταιρείες που παρέχουν αυτούς τους αισθητήρες και παρέχουν επιπλέον δωρεάν υπηρεσίες στους ασθενείς.
Σε ό,τι αφορά τις ταινίες μέτρησης γλυκόζης, που είναι οι πιο χρησιμοποιούμενες, το clawback ανέρχεται σε 16%, ένα ποσοστό που είναι δυσβάσταχτο για τις εταιρείες που διαθέτουν τα προϊόντα τους μέσω φαρμακείων.
Ο ΣΕΙΒ επισημαίνει ότι ο ΕΟΠΥΥ θα πρέπει να αυξήσει την χρηματοδότηση στις ιατροτεχνολογικές προϊόντα για τον Διαβήτη και να επενδύσει στην πρόληψη και τη σωστή διαχείρισή του. Οι πολιτικές που ακολουθεί ο ΕΟΠΥΥ οδηγούν στη δαπάνη πολύ μεγαλύτερων ποσών για την αντιμετώπιση των επιπλοκών του Διαβήτη, ενώ θα μπορούσαν να αποφευχθούν ή να ελαττωθούν.
Η πρόσβαση των ασθενών σε αντλίες ινσουλίνης κινδυνεύει λοιπόν λόγω της υποχρηματοδότησης του ΕΟΠΥΥ και της αυξανόμενης επιβάρυνσης των εταιρειών που παρέχουν αυτά τα προϊόντα. Η κατάσταση απαιτεί προσεκτική αντιμετώπιση και επανεξέταση των πολιτικών που εφαρμόζονται, προκειμένου να διασφαλιστεί η διαθεσιμότητα των αναγκαίων προϊόντων για τη διαχείριση του διαβήτη.
