Στην παιδική ηλικία, φορούσα τα ρούχα και το κραγιόν της μητέρας μου. Τότε ανακάλυψα συνειδητά την ομοφυλόφιλη σεξουαλική μου ταυτότητα σε ηλικία 13 ετών. Ήμουν παθητικός μέχρι τα 19, όταν ο πρώτος μου μεγάλος ερωτικός σύντροφος με έκανε να γίνω ενεργοπαθητικός. Αργότερα, είχα και σεξ με γυναίκες… Πάρα πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν περίπου 25, έλεγα ότι η ζωή των τρανς ατόμων μου φαινόταν θλιβερή σε μια ακόμα πολύ συντηρητική ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του ’90 – και συνεχίζει να είναι συντηρητική μέχρι σήμερα… Όμως, βρήκα το θάρρος να εξερευνήσω το θηλυκό μέρος της προσωπικότητάς μου. Πριν από τη δημιουργία του όρου “non binary” (γελάω), αγόρασα τα πρώτα μου κόκκινα γοβάκια πριν από σχεδόν 20 χρόνια, όταν μου το ζήτησε ένας σύντροφος. Έχω παρακολουθήσει ερωτικές συνευρέσεις BDSM. Έχω συναντηθεί με non binary άτομα, είτε ως ενεργός είτε ως παθητικός. Ήμουν σε μια πενταετή σχέση ως cis άντρας. Είμαι εκεί έξω ως cis άντρας, αλλά κάποιοι με έχουν γνωρίσει και ως Τζουλιάννα, με το γυναικείο μου όνομα… Τελευταία, έχω σκεφτεί ότι ίσως είμαι λεσβία..
Μπορεί να κατηγορούμε, και όχι άδικα, την κυρίαρχη ετεροκανονικότητα για τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις που υφίστανται οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι, αλλά τι συμβαίνει όταν η ίδια η κοινότητα δημιουργεί δικές της κανονικότητες και μετατρέπει τους εαυτούς της σε στεγανά; “Μου αρέσει ο σεξ και μου αρέσει να εξερευνώ τις σεξουαλικές μου ορμές… Δεν είμαι ακτιβιστής και δεν προσηλύνομαι εύκολα στην πολιτική ορθότητα. Αλλά πιστεύω ότι οι “διαφορετικοί” πρέπει να έχουν την ευφυΐα και την ευαισθησία να αποδέχονται τις διαφορετικότητές τους.” Αυτά είναι λόγια ενός φίλου του επιμελητή της έκθεσης “Κανονικότητες στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας”, Φοίβου Σακαλή. Ο “κύριος Τζουλιάννα” δεν είναι καλλιτέχνης, αλλά η προσωπική ιστορία του συμπεριλαμβάνεται στο κείμενο που συνοδεύει την έκθεση, διότι αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα της σύγχρονης σεξουαλικότητας – μια απελευθερωμένη σεξουαλικότητα που δεν περιορίζεται σε “απόλυτες” ερωτικές προτιμήσεις, ρόλους και βιολογικά φύλα. Αυτή η σεξουαλικότητα μπορεί να είναι ανοικτή, περιλαμβαντική, απρόβλεπτη, αλλά παρά ταύτα δεν γίνεται πάντα αποδεκτή στην κοινότητα, ακόμα και μέσα σε χώρους όπου αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο
Η έκθεση “Κανονικότητες στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα” στη γκαλερί Crux, με την υποστήριξη της Θετικής Φωνής, αναδεικνύει τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι απολαμβάνουν το σεξ ή αντιλαμβάνονται την ταυτότητα τους και τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Δεν προτείνει τίποτα, αλλά αποδέχεται τη διαφορετικότητα ως κάτι φυσιολογικό. Όπως λέει ο Φοίβος Σακαλής: “Η έννοια της ‘διαστροφής’ και του μίσους που συνοδεύει αυτήν την έννοια θα έπρεπε να εξαλειφθεί, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο με διαφορετικές εγώ. Η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι ο μόνος δρόμος μπροστά. Αν εμείς δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα μεταξύ μας, τότε πώς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους ρομπότ που δημιουργούμε για να συνυπάρξουμε;”
