Οι γονείς πάντα επιθυμούν το καλύτερο για τα παιδιά τους και θέλουν να είναι πάντα δίπλα τους για οποιαδήποτε ανάγκη. Καθώς όμως τα παιδιά μεγαλώνουν, περνούν περισσότερο χρόνο με τους φίλους τους, όπως είναι φυσιολογικό. Σε αυτό το σημείο, οι γονείς προσπαθούν να δεσμευτούν και να περάσουν χρόνο με τα έφηβα παιδιά τους, προσεγγίζοντάς τα με έναν πιο φιλικό παρά γονεϊκό τρόπο. Η κύρια ερώτηση είναι αν είναι καλό να προσπαθούμε να γίνουμε “φίλοι” με τα παιδιά μας, ή αν πρέπει να παραμείνουμε σταθερές γονεϊκές φιγούρες. Σύμφωνα με την ψυχολόγο Mehezabin Dordi και την ιδρύτρια της συμβουλευτικής ‘Serene Hour’, Sherene Aftbab, υπάρχουν θετικά και αρνητικά στην προσπάθεια να γίνουμε “φίλοι” με τα παιδιά μας. Το σημαντικό πράγμα είναι να μην ξεχνάμε ότι παραμένουμε γονείς και πρέπει να θέτουμε όρια. Να γίνεις “φίλος” του παιδιού σου δημιουργεί μια νέα σχέση, ένα δυνατό δέσιμο και ένα ασφαλές περιβάλλον για το παιδί να μοιράζεται τις σκέψεις, τα προβλήματα και τα συναισθήματά του. Αυτή η σχέση με τους γονείς παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο στην ενηλικίωση των παιδιών και στις μελλοντικές τους σχέσεις. Ωστόσο, όταν το παιδί βλέπει τον γονιό του σαν φίλο, είναι δύσκολο να ακολουθήσει τους ορισμούς και τα όρια που του θέτουν οι γονείς του. Οι γονείς δυσκολεύονται να θέσουν κανόνες και να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους όταν χρειάζεται. Πολλά παιδιά αισθάνονται ότι χάνουν την αυτονομία τους και τις ευκαιρίες να δοκιμάσουν την ανεξαρτησία τους όταν οι γονείς τους είναι “φίλοι”. Ακόμα, όταν τα παιδιά εκμυστηρεύονται τα πάντα στους γονείς τους, δεν υπάρχει ανάγκη να αναζητήσουν δεσμούς με συνομήλικους τους, οι οποίοι είναι σημαντικοί για την ανεξαρτησία τους.
