Το 1844 ήταν μια εποχή αποκοσμημένη από τις σύγχρονες εφευρέσεις και τεχνολογίες που γνωρίζουμε σήμερα. Τότε η Αθήνα είχε ακόμη λιγότερους από 28.000 κατοίκους και ο κόσμος ζούσε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο
Ο Όθωνας βασίλευε στην Ελλάδα, ενώ ο Νικηταράς και ο Διονύσιος Σολωμός ήταν ακόμα ζωντανοί. Ο Κολοκοτρώνης είχε πεθάνει έναν χρόνο νωρίτερα, ενώ ο Ιμπραήμ ζούσε ακόμα και θα πεθανει τέσσερα χρόνια αργότερα
Τότε, για να ταξιδέψει κάποιος στην Καρδίτσα ή τη Ζάκυνθο, χρειαζόταν “διαβατήριο”, ενώ για τη Μύκονο δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Ο Χαρίλαος Τρικούπης πήγαινε στην Τετάρτη Δημοτικού, ενώ ο λήσταρχος Νταβέλης πήγαινε έκτη
Κανείς δεν γνώριζε ακόμα πόσους πλανήτες είχε το ηλιακό σύστημα ή ότι υπήρχαν Ποσειδώνας και Πλούτωνας. Η εφεύρεση του τηλεφώνου, του φωνογράφου και της ηλεκτρικής λάμπας ήταν ακόμη απροσπέλαστες ιδέες. Ακόμη και ο νυχοκόπτης ήταν ακάματο όνειρο για τους ανθρώπους της εποχής
Το μόνο πανεπιστήμιο της χώρας, που τότε ονομαζόταν “Οθώνειο”, είχε μόνο τέσσερις σχολές – Θεολογίας, Νομικής, Ιατρικής και Τεχνών, που περιελάμβαναν τις Εφαρμοσμένες Επιστήμες και τα Μαθηματικά
Προφανώς, η Ελλάδα του 1844 διέθετε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής και εξελίσσονταν σε έναν κόσμο χωρίς τις τεχνολογίες και τις γνώσεις που έχουμε σήμερα. Η άφιξη του πρώτου Βαρβιτσιώτη στη Βουλή αποτελεί ένα μνημείο στην ιστορία μας και μας υπενθυμίζει πόσο μακριά έχουμε φτάσει από τότε
Η Ελλάδα του 1844 ήταν ένας κόσμος γεμάτος αναμονή για τις μεγάλες εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, με την παραίτησή του και την αναζήτηση της τύχης του αλλού, άφησε τη Βουλή για πρώτη φορά χωρίς κάποιον Βαρβιτσιώτη από το 1946 και μετά. Μας αφήνει να αναρωτηθούμε πόσο αλλάξαμε και πόσο ακόμα περισσότερο μπορούμε να αναπτυχθούμε, καθώς προχωράμε στο μέλλον.
