Πώς μπορεί κανείς να εκφράσει την απαγορευμένη επιθυμία του; Πώς μπορεί να τη φανερώσει, όταν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του; Πώς μπορεί να αντισταθεί στον αποκλεισμό, τις απαξιώσεις και τις επιθέσεις που δέχεται εξαιτίας αυτής της επιθυμίας; Όταν αναρωτηθούμε για έναν τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ερωτημάτων, πρέπει να αναφέρουμε τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο οποίος χρησιμοποίησε τη δραματουργία ως μέσο αντίστασης και υπέρβασης του περιοριστικού νόμου. Ιδιαίτερα στην “Αγροτική Τριλογία”, που περιλαμβάνει και το έργο “Μπερνάρντα Άλμπα”, ο Λόρκα παρουσιάζει γυναίκες που είναι εντελώς υποταγμένες, πολύπλοκες, ανεξάρτητες και η φωνή τους σπάει τον πατριαρχικό κανόνα που εξουσιάζει τις ζωές τους. Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι μέσα από αυτές τις ηρωίδες, ο συγγραφέας προσπαθεί να εξερευνήσει τη δική του σεξουαλική ταυτότητα
Ωστόσο, η ερμηνεία αυτή δεν αποτελεί παρά μόνο μια επιφανειακή αντίληψη του queer και των δυνατοτήτων του για μια “άλλη” ανάγνωση του έργου. Η παράσταση “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”, που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο, δεν καταφέρνει να εξερευνήσει αρκετά αυτόν τον τομέα. Αντ’ αυτού, μας παρασύρει σε ένα θεατρικό χώρο γεμάτο παλιά και γνωστά στερεότυπα
Η επιλογή του Χρήστου Στέργιογλου στο ρόλο του τίτλου και του Δημήτρη Μαργαρίτη στον ρόλο της Ανγκούστιας φαίνεται να προσπαθεί να επιβεβαιώσει αυτήν την προσέγγιση. Ωστόσο, η ερμηνεία του Στέργιογλου παραμένει συντηρητική και περιορισμένη, χωρίς να αποκαλύπτει το πλήρες πεδίο της Άλμπα. Η μητέρα αυτή δεν εμφανίζεται ως μια δυνατή εξουσία, αλλά περισσότερο ως ένα ανεπαρκές προτυποποιημένο πορτρέτο. Οι περιπέτειες του έργου ακολουθούν, χωρίς να αποκτήσουν προσδεκτή βαθύτητα ή πειστικότητα
Ο υπότιτλος της παράστασης “Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή” παραμένει αφαιρετικός χωρίς να παρουσιάζεται στη σκηνή. Από την άλλη, η ερμηνεία της Άννας Καλαϊτζίδου, η οποία υποδύεται την ηλικιωμένη υπηρέτρια, διατηρεί την κυνική διάθεση και την αντιστασιακή δύναμη που αντιτάσσεται στην αυθαιρεσία των ισχυρών
Συνολικά, η παράσταση “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” δεν καταφέρνει να εκφράσει πλήρως το πειθαρχημένο, το βασανιστήριο και τη σημασία της φυλάκισης αυτής της σεξουαλικότητας στη σημερινή εποχή. Απλώς παρουσιάζει ανούσιες πράξεις και αδιάφορες ενέργειες χωρίς να αποκαλύπτει κάποιο βάθος ή νόημα. Ο λευκός αφαιρετικός χώρος στον οποίο παρουσιάζεται η παράσταση μας παραπέμπει μόνο σε μια γυμνή αφήγηση που δεν αποκαλύπτει τους λόγους, τη χαρακτήρα ή τον πόνο αυτής της φυλάκισης σήμερα.
