Σε ένα μοναδικό θέαμα του Emilia Romagna Teatro, που παρουσιάστηκε και στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μας χάρισε μια νέα ερμηνεία του κλασικού έργου του Σάμιουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» (1948). Με έμπνευση από τη γεωμετρία της σκηνής και από την έννοια του μπεκετικού σταυροδρόμιου, ο Τερζόπουλος δημιούργησε ένα έργο τέχνης που αφορά την ανθρώπινη αναμονή και την απόλυτη αδυναμία των υποκειμένων να απελπιστούν από την καταστροφή γύρω τους.
Η παράσταση μας παρουσιάζει τους δύο κύριους πρωταγωνιστές, τους Βλαντιμίρ και Εστραγκόν, που βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα μαύρο τετράγωνο, περιμένοντας ανά μάταιον την άφιξη του Γκοντό. Γεμάτοι ανυπομονησία και αγωνία, ξεδιπλώνουν τα απαράδεκτα διαλείμματα της αναμονής τους, αλλά καταλήγουν πάντα στο αδιέξοδο της ατέρμονης αναμονής. Οι συνεργάτες του Τερζόπουλου, Stefano Randisi και Enzo Vetrano, ερμηνεύουν με απίστευτη τεχνική και αγαστή αφέλεια τους ρόλους τους, δίνοντας ζωή στο αστείο και τον αγώνα των ηρώων.
Ο Τερζόπουλος δημιουργεί ένα απίστευτο σκηνικό, με ένα φωτεινό σταυροδρόμιο που περιβάλλει το μαύρο τετράγωνο και δημιουργεί μια αίσθηση έντασης και αγωνίας. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους τους με ζωντάνια και πάθος, ενώ οι εφέ από βομβαρδισμούς προβάλλουν την απεικόνιση της παγκόσμιας καταστροφής που προηγήθηκε της παράστασης.
Η αναμονή τους, όπως και η αναμονή του κοινού, οδηγεί στην ανυπομονησία και στην αδυναμία δράσης. Οι συζητήσεις τους, που αλλάζουν ανάμεσα στα παιχνίδια και τις δολοφονίες, γεμίζουν το κενό της ατέλειωτης αναμονής. Όταν ανακαλύψουν ένα δέντρο και σκεφτούν να κρεμαστούν, η ειρωνία του Τερζόπουλου μας κατευθύνει στο αποτέλεσμα της παράδοξης απόφασης τους. Το δέντρο, που παραπέμπει στη ζωή και τον θάνατο, αποδεικνύεται απλά ένα μικρούτσικο μπονζάι στην άκρη της σκηνής. Είναι ένας υπενθύμιση ότι οι απλοί άνθρωποι είναι απροστάτευτοι από τις βίαιες καταστάσεις που επικρατούν.
Ο χρόνος για τους ηρωες έχει σταματήσει. Η αναμονή είναι η ακινησία. Η είσοδος του Πότζο στο παιχνίδι αλλάζει τη μονοτονία. Ο Πότζο, ο πολεμοκάπηλος και καταπιεστικός ηγέτης, φέρνει μια νέα δυναμική στην παράσταση. Ο ηθοποιός Paolo Musio αποδίδει ζωντανά τον ρόλο του, έφερντοντας ανάμικτα συναισθήματα απόγνωσης και ειρωνείας. Η παρουσία του Πότζο ενισχύει το μήνυμα της παράστασης, καθώς ο κόσμος μας φαίνεται να έχει παραδοθεί σε αυτούς που αδιαφορούν για τον ανθρώπινο πόνο και αναμονή.
Ο ηρωισμός του Λάκυ, που ερμηνεύεται με γενναιότητα από τον Giulio Germano Cervi, αποκαλύπτει την πραγματικότητα του πολέμου. Ο Λάκυ έχει χάσει την φωνή του, την λογική του και την ανθρωπιά του λόγω της βίαιης εμπειρίας του. Ο λόγος του γίνεται χάος, συνδυάζοντας τον αγράμματο ζωώδη λόγο με την γλωσσική αναταραχή. Αυτός ο απελπισμένος ήρωας αντιπροσωπεύει την απόλυτη απεθυνμένη ανθρωπιά, λυπημένος από την βίαιη και απάθεια κοινωνία.
Οι τρομεροί φωτισμοί και τα θεατρικά κοστούμια αποδίδουν το μυστήριο και την ένταση της παράστασης. Η μουσική και τα ηχητικά εφέ του Παναγιώτη Βελιανίτη δημιουργούν μια ατμόσφαιρα έκπληξης και ανυπομονησίας.
Η παράσταση του Τερζόπουλου αποτελεί μια κραυγή για την απώλεια του ανθρωπισμού μας. Μας θυμίζει ότι η κοινωνία μας βυθίζεται σε μια εποχή ψυχικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ερημίας. Οι χαρακτήρες παλεύουν με την παραφθορά του κόσμου τους, διαπιστώνοντας ότι ακόμα και η θρησκεία και ο θεός δεν μπορούν να προσφέρουν απαντήσεις.
Στο τέλος της παράστασης, η σκηνή γεμίζει με αίματα βιβλία, υπενθυμίζοντας μας ότι ο λόγος, η γραφή και ο πολιτισμός μας έχουν μολυνθεί. Η εντυπωσιακή σκηνογραφία του Τερζόπουλου, το πολυδιάστατο μαύρο τετράγωνο που αποτυπώνεται στο άσπρο φόντο, μας υπενθυμίζει την επιρροή του καλλιτέχνη Μαλέβιτς. Είναι ένα έργο τέχνης που μας παρασύρει σε έναν κόσμο απελπισίας και αδυναμίας.
Η παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου, μας αναδεικνύει το ανθρώπινο δράμα της αναμονής και της απελπισίας. Είναι μια παράσταση που αφυπνίζει την συνείδησή μας και μας καλεί να αντιμετωπίσουμε την σκληρή και ανεβάζουσα πραγματικότητα.
