Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μαγικό και απομονωμένο χωριό ζούσαν τρεις ξυλοκόποι, ο γερός Προκόπης και οι δύο νεαροί Χρόνης και Μηνάς. Αυτοί οι τρεις ξυλοκόποι ζούσαν αρμονικά και δημιουργικά, χάρη στην μαγεία που γνώριζε ο γερός Προκόπης και στην ποιότητα του ξύλου που είχαν στην κατοχή τους.
Ο Προκόπης, πέρα από τις ικανότητές του ως ξυλοκόπος, είχε μάθει την τέχνη του ξύλου και στους δύο νεαρούς. Τον θεωρούσε σαν παιδιά του και τους παρείχε μια καλή ζωή, εξασφαλίζοντας πλήθος παραγγελιών από το χωριό και όλη την οικουμένη. Όλα φαινόταν ιδανικά, μέχρι που η πλεονεξία και ο εγωισμός άρχισαν να τυφλώνουν τον Μηνά.
Ο Μηνάς, παρασυρμένος από την ανυπομονησία και τη δίψα για περισσότερα κέρδη, ανακάλυψε το μυστικό του γερού Προκόπη. Αποφασισμένος να το κλέψει και να αποχωρήσει μακριά από το χωριό, επιχείρησε να κόψει το μαγικό δέντρο που προμήθευε το ξύλο.
Ένα απρόσμενο εμπόδιο εμφανίστηκε μπροστά του, όμως. Ο Χρόνης, φίλος και συνάδελφος, τον συνέλαβε στην πράξη και τον ρώτησε γιατί επιθυμούσε να προδώσει τον γερό Προκόπη. Μέσα από δάκρυα εξιλέωσης, ο Μηνάς απορρίπτει τον εγωισμό και ζητά συγχώρεση από τον φίλο του.
Ο Χρόνης, αντί να τον καταδικάσει, αγκαλιάζει τον Μηνά και του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Αναλογιζόμενος την δική του πρόοδο και εξέλιξη, αποκαλύπτει στον Μηνά την αλήθεια: ότι όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία και αυτή είναι η αληθινή αξία της φιλίας και αλληλεγγύης.
Κρυμμένος πίσω από ένα μεγάλο βράχο, ο γερός Προκόπης παρατηρεί όλα αυτά και συνειδητοποιεί ότι η ανησυχία που είχε για τους νεαρούς ήταν αβάσιμη. Εκτιμά την αξία της δεύτερης ευκαιρίας και περήφανος για τους δύο ξυλοκόπους, αφήνει το τσεκούρι να πέσει, γνωρίζοντας πως οι δύο νέοι έχουν ανακαλύψει τον πραγματικό τους δρόμο.
Με αυτήν την ιστορία, μας διδάσκεται η σπουδαιότητα της δεύτερης ευκαιρίας και της αλληλεγγύης. Οι άνθρωποι υπάρχουν για να βοηθούν, να ανεβάζουν, και να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή για όλους. Μόνο μέσω της αναγνώρισης των λαθών μας και της επιδιόρθωσής τους μπορούμε να προχωρήσουμε προς την επιτυχία και την ευτυχία.
