Παραδοσιακές έννοιες για τη μητρότητα αναθεωρούνται από την Έφη Αργυροπούλου, η οποία μας μιλάει για τις αναμφισβήτητες χαρές, τις ανησυχίες, τις αστείες στιγμές και τις παραδόσεις που ακολουθεί με τα παιδιά της. Προσπαθώντας να κατανοήσει καλύτερα τον γιο της που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, αναρωτιέται ποια υπερδύναμη θα ήθελε να έχει. Όπως είχε πει κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης, “ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου”
Οι μητέρες υπάρχουν σε πολλές μορφές και ρόλους. Είναι οι εργαζόμενες μητέρες, αυτές που αποφασίζουν να μείνουν σπίτι, οι μητέρες που κάνουν λάθη, οι αστείες μητέρες αλλά και οι αυστηρές. Μπορούν να φτιάξουν το καλύτερο γιουβέτσι στον κόσμο, αλλά να καίνε και μια απλή συνταγή. Είναι οι αγχωμένες, περήφανες και κουρασμένες μανούλες, αλλά πάντα γεμάτες αγάπη
Σήμερα είναι η μέρα που γιορτάζουμε όλες αυτές τις γυναίκες που είναι μητέρες ή απλά προσφέρουν αγάπη και φροντίδα στα παιδιά. Σε αυτό το πλαίσιο, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με γνωστές και αγαπημένες μαμάδες, στις οποίες θέσαμε κάποια απλά και χιουμοριστικά ερωτήματα. Μία από αυτές είναι και η αγαπημένη μας Έφη Αργυροπούλου, η οποία εξήγησε γιατί η μητρότητα δεν την θυμίζει καθόλου τη δική της μητέρα και ποιες παραδόσεις ακολουθεί με τα παιδιά της. Μοιράστηκε μαζί μας την αστεία στιγμή που θυμάται με τους γιους της, αλλά και τον βασικό κανόνα του σπιτιού της, που τον ξέρουν πολύ καλά τα παιδιά της
Αν ρωτήσεις τους γιους μου πώς θα με περιέγραφαν ως μαμά, θα ανταποκρινόντουσαν με ποικίλες περιγραφές. Θα με περιέγραφαν ως χαλαρή αλλά και με όρια, προσπαθώντας να τηρώ τον ρόλο μου ως μαμά και όχι ως φίλη. Ίσως θα με χαρακτήριζαν ως δραστήρια, δυναμική, διασκεδαστική και διακριτικά παρούσα, όχι καταπιεστικά. Καθώς ωρίμασα ως μητέρα, συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να είμαι υπεράνθρωπος και ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, μέχρι το σημείο που μπορώ, και αυτό είναι απολύτως οκ
Το σπίτι μας έχει ορισμένους βασικούς κανόνες, όπως να βγάζουμε τα παπούτσια πριν μπούμε στο σπίτι. Πέρα από αυτό, ο βασικός μας κανόνας είναι η αμοιβαία σεβαστούμε και να δίνουμε χώρο και χρόνο ο ένας στον άλλον. Η επικοινωνία είναι επίσης πολύ σημαντική, να μπορούμε να εκφράζουμε και να συζητάμε μεταξύ μας τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας
Όταν αντιμετώπισα μια κακή κατάσταση με τα παιδιά, αποφάσισα να αντιδράσω με έναν αστείο τρόπο. Για παράδειγμα, όταν ο μεγαλύτερος μου γιος ήθελε να αγοράσει κάτι που δεν είχε συμφωνηθεί, αρχίσει να φωνάζει και να χτυπιέται. Αντέδρασα κάνοντας ακριβώς το ίδιο, φωνάζοντας και χτυπιόμενη. Ξαφνικά, όλο το σούπερ μάρκετ γέλασε και ο γιος μου σταμάτησε να αντιδρά και κατάλαβε ότι η συμπεριφορά του ήταν λανθασμένη. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους γονείς!
Αν οι γιοι μου ήταν ζώα της ζούγκλας, ο μεγάλος μου γιος θα ήταν σίγουρα ένα λιοντάρι – αποφασιστικός, δυναμικός, διεκδικητικός, θαρραλέος και επίμονος. Ο μικρότερος μου γιος θα ήταν ένα γλυκό και τρυφερό πιθήκιο – αγκαλίτσας, χαδιάρης και προστατευτικός
Αν μπορούσα να έχω οποιαδήποτε υπερδύναμη για μία μέρα, θα ήθελα να μπορώ να μπω στο μυαλό του μικρού μου γιου που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Θα ήθελα να καταλάβω τι σκέφτεται και να αποκωδικοποιήσω όσα θέλει να μου πει αλλά δεν μπορεί ακόμα να εκφράσει με λόγια
Η αγαπημένη μας οικογενειακή παράδοση είναι να γράφουμε γράμμα στον Άη Βασίλη κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και να το αφήνουμε στο τζάκι μαζί με γάλα και μπισκότα. Επίσης, φτιάχνουμε πασχαλινά κουλουράκια και τσουρέκια, γεμίζοντας το σπίτι με τον αρωματικό μύρο της μαστίχας και του μαχλέπι. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθώ να μεταφέρω και στα παιδιά μου τις παραδόσεις και τα έθιμα που σιγά σιγά φαίνεται να εξαφανίζονται
Μεγάλωσα με γονείς που δεν με διαπαιδαγώγησαν σωστά, με παλιές αντιλήψεις και απαρχαιωμένες απόψεις. Λοιπόν, δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι για τον τρόπο που μεγαλώνω τα παιδιά μου. Έχω ψυχοθεραπεία και μέσω αυτής κατάλαβα ότι μπορώ να αποτρέψω τη μεταφορά της διαπαιδαγώγησης των γονιών μου στα παιδιά μου. Καλώ όλους να μην κρίνουν τίποτα που δεν έχουν βιώσει, αλλά ακόμα και αν το έχουν βιώσει, να σέβονται τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ο καθένας αντιμετωπίζει τη μητρότητα. Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και βιώνει τη μητρότητα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο
Τελικά, η μητρότητα είναι ένας όρος που περιλαμβάνει εκατομμύρια συναισθήματα. Είναι ευλογία και ευθύνη. Εκτός από τα καθήκοντα και τις χρέωσεις που συνοδεύουν τον ρόλο, η μητρότητα δίνει επίσης αμέτρητες χαρές και ευτυχία. Κάθε μητέρα είναι μοναδική, και αξίζει να τίμησουμε τον σπουδαίο αυτό ρόλο που διαδραματίζει.
