Τις αρχές του 20ού αιώνα, η Ελλάδα βίωνε μια περίοδο ανοδικής οικονομικής ανάπτυξης, μεταξύ άλλων, αλλά οι συνθήκες εργασίας ήταν απάνθρωπες. Οι εργαζόμενοι συχνά υποχρεούνταν να εργάζονται για πάνω από 12 ώρες την ημέρα, με ελάχιστα δικαιώματα και απελάσεις χωρίς κανένα νόμο που να τους προστατεύει. Το 1911, οι εργαζόμενοι του τραμ αποφάσισαν να κηρύξουν απεργία, με σκοπό να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και την επαναπρόσληψη απολυμένων συναδέλφων.
Οι εργαζόμενοι του τραμ, γνωστοί και ως τραμβαγιέρηδες, με την απεργία τους ήθελαν να αλλάξουν την απάνθρωπη πραγματικότητα που ζούσαν. Το αίτημά τους ήταν απλό: επαναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων και ένας δίκαιος μισθός και ωράριο εργασίας. Οι απεργοί έδειξαν την αποφασιστικότητά τους και συγκεντρώθηκαν στις οδούς της Αθήνας, χορεύοντας και αποτρέποντας τα τραμ να κυκλοφορήσουν.
Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, παρόλο που αναγνώριζε τις αδικίες που υφίσταντο οι εργαζόμενοι, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να αναμειχθεί στα εσωτερικά θέματα της επιχείρησης. Η αδικαιολόγητη στάση της κυβέρνησης οδήγησε σε επεισόδια και συλλήψεις απεργών. Παρά ταύτα, η απεργία των τραμβαγιέρηδων είχε μεγάλη συνέπεια για την ελληνική κοινωνία.
Η απεργία των τραμβαγιέρηδων κατάφερε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη και να δημιουργήσει ένα κλίμα αλληλεγγύης από άλλους εργαζόμενους και εργατικά κέντρα. Αυτό βοήθησε στην επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και την καθιέρωση μιας πιο δίκαιης εργατικής νομοθεσίας στην Ελλάδα.
Μπορεί η απεργία να μην επιτυχήσει τους αρχικούς της στόχους, αλλά άνοιξε τον δρόμο για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων στην ελληνική κοινωνία. Παρόλο που οι τραμβαγιέρηδες υπέστησαν ακραίες αντιπέρα όπως τα επεισόδια και οι συλλήψεις, η απεργία τους άφησε μια μόνιμη επιρροή στην κοινωνία και συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη του συνδικαλισμού και της εργατικής προστασίας στην Ελλάδα.
Οι τραμβαγιέρηδες του 1911 αποτελούν ένα παράδειγμα αποφασιστικότητας και αγωνίας για δικαιοσύνη ανάμεσα στα ατομικά συμφέροντα και τα συλλογικά δικαιώματα. Με την απεργία τους, αναδείχθηκαν ως ηγέτες της εργατικής πάλης και δείγμα ότι ο αγώνας υπέρ των εργαζομένων είναι ένας αγώνας για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.
