Οι γυναίκες είναι αυτές που κουβαλούν πολλά. Και όταν λέμε πολλά, εννοούμε πραγματικά πάρα πολλά. Έχετε ποτέ ρωτήσει μια γυναίκα αν μπορεί να κρατήσει κάτι για εσάς; Μπορεί να σας δείξει ένα άδειο κεσεδάκι γιαούρτι, ένα μπουφάν ή μια κούκλα και να σας ρωτήσει αν μπορείτε να το κρατήσετε για εκείνη. Είναι κάτι που κάνουμε συχνά. Κοιτάζουμε τα κουρασμένα μας χέρια και πιάνουμε ένα φλιτζάνι καφέ, ένα μπουκάλι αντηλιακού, μια μπάλα ποδοσφαίρου ή οτιδήποτε άλλο κουβαλούμε μέσα μας. Έχουμε την εντύπωση ότι η γονεϊκότητα είναι κυρίως το να κουβαλάμε πράγματα. Αλλά δεν είναι μόνο η γονεϊκότητα, είναι η ίδια μας η ζωή.
Οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω έχουν εξαντληθεί από το να κουβαλάνε τόσα πολλά. Κρατάμε τα όνειρα και τις ανησυχίες των παιδιών μας, το άγχος του συντρόφου μας, τους φόβους των γονιών μας. Κρατάμε τη φωνή που μας λέει ότι πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας και να παίρνουμε περισσότερα. Κρατάμε τις δύσκολες ερωτήσεις: ποια είναι η ζωή μας τώρα; Θα είναι τα παιδιά μας καλά; Τι πρέπει να κάνουμε για την κλιματική αλλαγή; Αναρωτιέμαι μερικές φορές, το να είσαι γυναίκα είναι κυρίως να κουβαλάμε πράγματα;
Κουβαλάμε το βάρος της ζωής στις πλάτες μας και το βάρος όλων όσων είναι σημαντικοί για εμάς, μέχρι η πλάτη μας να σπάσει και να μην μπορούμε να σηκώσουμε ούτε τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες. Προσπαθούμε να κρατήσουμε σε ισορροπία τις δικές μας ορμόνες, τις ξαφνικές εκρήξεις θυμού, τη διάθεσή μας που βουλιάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, το φόβο για τη δική μας υγεία και της οικογένειάς μας, και φυσικά όλους τους φόβους που σχετίζονται με την οικονομική ανασφάλεια. Πολλές από εμάς έχουν όλα αυτά και πολλά άλλα. Και δεν ζητάμε βοήθεια, γιατί όλοι οι άλλοι που γνωρίζουμε κουβαλάνε τα ίδια, αν όχι και μεγαλύτερα φορτία.
Αλλά σε κάποια φάση αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να κουβαλάμε τόσα πολλά. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς να αφήσουμε κάποια πράγματα πίσω μας. Και υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθουμε και να διδάξουμε στα παιδιά μας. Πρέπει να μάθουμε να λέμε “χρειάζομαι βοήθεια” και “όχι, ευχαριστώ” και “όχι”. Πρέπει να μάθουμε να λέμε όχι στις υπερβολικές υποχρεώσεις, στον υπερβολικό εθελοντισμό, στην υπερβολική εργασία που μας εξαντλεί. Πρέπει να πάρουμε μια ανάσα και να δούμε το πραγματικό μέγεθος των χεριών μας. Όταν το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε να βρούμε ελευθερία.
Τον τελευταίο καιρό, έχω ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Έχω σταματήσει να δουλεύω υπερωρίες, έχω προσλάβει βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού και έχω αρχίσει να κάνω χορό. Αυτές οι δύο ώρες την εβδομάδα είναι κάτι που όνειρευόμουν εδώ και πολλά χρόνια. Τα χέρια και η καρδιά μου είναι ακόμα γεμάτα, αλλά τώρα νιώθω ότι μπορώ να αναπνεύσω. Έχω βρει χώρο, χρόνο και ευγνωμοσύνη για την πληρότητα της ζωής μου. Και αυτό είναι κάτι που είναι απαραίτητο για όλες τις γυναίκες. Πρέπει να βρούμε την ισορροπία μεταξύ των υποχρεώσεων και των αναγκών μας και να μάθουμε πότε να πούμε όχι. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας. Ας μάθουμε να φροντίζουμε και τον εαυτό μας, όπως φροντίζουμε και τους άλλους.από Lynn Shattuck, μεταφρασμένο και επεξεργασμένο από τον Healing Parenting – Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος, Σύμβουλος Γονεϊκότητας.
