Όταν ανακοινώθηκε ο δίσκος “Vultures”, ήμουν αρκετά προσεκτικός. Δεν αμφισβητούσα μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για έναν δίσκο μετά την κορύφωση της δημιουργικής πορείας του Kanye, αλλά κυρίως το γεγονός ότι θα συνεργαζόταν με τον Ty$. Η συνεργασία του πρωταγωνιστή της επιρροής στη σύγχρονη ποπ και ραπ με έναν R&B καλλιτέχνη ήταν σίγουρα κάτι το ενδιαφέρον, αλλά είχα αμφιβολίες, καθώς ο Ty$ θεωρείται ο πιο μονότονος καλλιτέχνης του σύγχρονου R&B. Ωστόσο, ο Ty$ έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να προσαρμοστεί άψογα σε διάφορα μουσικά είδη, υιοθετώντας μια μουσική χαμαιλεοντική προσέγγιση. Αυτό απαιτεί βέβαια κατευθυντήριες γραμμές από έναν έμπειρο καλλιτέχνη, και το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας φαίνεται να είναι επιτυχημένο. Ο Ty$ είναι το μοναδικό σημείο αναφοράς σε έναν συνολικά ανούσιο δίσκο.
Μετά την κυκλοφορία του “Utopia” από τον Travis Scott, ο οποίος θεωρείται το πνευματικό παιδί του Kanye, έχουν ανθίσει δίσκοι που έχουν επηρρεάσει όπως το “My Beautiful Dark Twisted Fantasy”. Ο Kanye ακόμα είναι εδώ, αν και δεν έχει καταστήσει σαφές προς ποια κατεύθυνση θέλει να εξελιχθεί και τι ακριβώς θέλει να εκφράσει.
Ο δίσκος “Vultures” ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων, επιτυχημένων και εντυπωσιακών ραπ δίσκων, που προσπαθούν να γίνουν περισσότερο απλά μουσική. Αυτοί οι δίσκοι αποτελούν συλλογικά, παγκόσμια γεγονότα, αλλά χρειάζονται προσπάθεια για να δικαιολογήσουν την φήμη τους και να παραμείνουν στην ιστορία. Στο “Vultures”, ο Kanye West, μαζί με τον Ty$, παρουσιάζουν ένα σύνολο πειραματισμών και καινοτόμων ιδεών. Αν και αναμένονται και άλλα δύο μέρη από αυτήν την τριλογία, ο “Vultures” εισάγει με μια αμυδρή επιρροή το project, που φαίνεται να μην έχει σαφή κατεύθυνση. Ο δίσκος δεν έχει την ίδια συνοχή με το “Donda” και παρόλες τις προσπάθειες του Ty$, φαίνεται ασυνάρτητος. Παρουσιάζεται μια φουτουριστική αναδρομή σε όλες τις παραγωγικές περιόδους του Kanye, από τον παραδοσιακό, χαρακτηριστικό ήχο του Σικάγο στο “College Dropout” μέχρι το gospel του “Jesus Is King”. Παρόλα αυτά, καταλήγει σε ένα πειραματικό post-club celebration της club κουλτούρας του Σικάγο. Στιχουργικά, ο Kanye παραθέτει περισσότερες αντιφάσεις, δηλώνοντας ακόμα και από το intro του δίσκου “Keep a few Jews on the staff now”, αναφερόμενος στα συνεχόμενα αντισημιτικά rant του. Και εκεί σταματάει κάθε ενδιαφέρον. Ο δίσκος επικεντρώνεται σε θέματα υπερσεξουαλικοποίησης, εγωισμού και πλούτου, δίχως να προσφέρει κάτι πρωτότυπο. Παρόλες τις στιγμές όπου φαίνεται πιο ανθρώπινος, όπως στους στίχους “Who’s not entertained by my pain” στο “Burn”, αυτή η εναλλαγή εξαφανίζεται γρήγορα και επιστρέφει στην υπερβολική εγωπάθεια. Μοναδική χαρά στον δίσκο προσφέρουν οι συνεργασίες με καλλιτέχνες σαν τον Freddie Gibbs στο “Back To Me” και τον Chris Brown στο “Beg Forgiveness”. Ο Kanye ακόμα είναι εδώ, αλλά θα ήταν καλό να σταματήσει και να επανεξετάσει την κατεύθυνσή του και τα μηνύματα που θέλει πραγματικά να μεταφέρει. Αντί να παραμένει ικανοποιημένος με ένα καλό mid άλμπουμ, ας επιστρέψει στην προσπάθεια να εκφράσει την αλήθεια και την αυθεντικότητά του. Ο Kanye δεν υπαγορεύεται από καμία εταιρεία και δεν έχει κανέναν λόγο να θέτει περιορισμούς στον εαυτό του. Προκαλεί αγωνία και ενδιαφέρον για τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας, αλλά ο πρώτος πιλότος, δυστυχώς, αποδείχθηκε αποτυχημένος.
