Η μουσική είναι μία από τις πιο παλιές και θαυμαστές μορφές της ανθρώπινης έκφρασης. Αλλά αντίθετα από ό,τι πιθανότατα πιστεύατε, δεν είναι ανακάλυψη του ανθρώπου, αλλά μία δημιουργία που προϋπήρξε ακόμα και του ίδιου του ανθρώπου.
Η μουσική γεννήθηκε την ίδια στιγμή που ο Κόσμος και το Σύμπαν δημιουργήθηκαν από τον Αρχιδημιουργό. Από την εποχή του Πυθαγόρα, γνωρίζουμε ότι οι αναλογίες και οι συσχετίσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις νότες, τις χορδές και άλλα μουσικά όργανα υπάρχουν επίσης στους πλανήτες, στις τροχιές τους και στους αριθμούς που τους κυριαρχούν. Για παράδειγμα, η απόσταση του Φεγγαριού από τη Γη και η συχνότητα της τροχιάς του αντανακλούνται στον τόνο που παράγει μια χορδή συγκεκριμένου μήκους. Έτσι, η μουσική γίνεται ηχητική απεικόνιση των βαθύτερων θεμάτων του Κόσμου με τη βοήθεια των αριθμών και των λόγων τους.
Αλλά η μουσική δεν αρχίζει μόνον με τον άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή φέρει μέσα του δυο μουσικά όργανα. Το πρώτο είναι η καρδιά, το οποίο είναι το πιο ζωτικό όργανο, αλλά και ένα εξαιρετικό μουσικό όργανο. Η καρδιά είναι ο μετρονόμος της ζωής μας, που καθορίζει τον ρυθμό και την αίσθηση του χρόνου. Και η μουσική, πάνω απ’ όλα, είναι ρυθμός. Από τον πρώτο άνθρωπο που άρχισε να χτυπά αντικείμενα για να δημιουργήσει ρυθμό, μέχρι τον σύγχρονο καλλιτέχνη που εξερευνά τον χώρο του ήχου, η καρδιά είναι αυτή που μας προσφέρει το εσωτερικό μας παλμό και μας επιτρέπει να συνδεόμαστε με τον ίδιο το ρυθμό της ζωής.
Το δεύτερο μουσικό όργανο που φέρουμε μέσα μας είναι η φωνή. Έχοντας ακούσει το κελάηδισμα των πουλιών, ο πρώτος άνθρωπος μίμησε αυτούς τους ήχους μέσω της φωνής του. Και από εκείνη τη στιγμή, η φωνή μας έγινε το πιο άμεσο μουσικό μας όργανο. Όταν εκπνέουμε αέρα μέσα από τη φωνή μας, δημιουργούμε μελωδίες και ήχους. Με την εξέλιξη της γλώσσας, ο άνθρωπος τραγούδησε τις επικές ποιήσεις της κλασικής λογοτεχνίας και τη λυρική ποίηση της αρχαίας Ελλάδας. Ακούσαμε τον άνεμο να σφυρίζει μέσα από τις καλαμιές, οπότε πήραμε ένα καλάμι και φύσηξαμε μέσα του για να δημιουργήσουμε ήχο. Ανακαλύψαμε ότι αλλάζοντας το μήκος του καλαμιού, αλλάζει και το τονικό ύψος του ήχου που παράγεται. Αυτή η ανακάλυψη μας οδήγησε στη δημιουργία της φλογέρας, τη φλάουτα και πολλών άλλων καταπληκτικών ξυλόφωνων οργάνων.
Αντίστοιχα, άλλοι ανθρώποι παρατήρησαν πως ο κερατάς από ένα νεκρό ζώο παρήγαγε ένα δυνατό ήχο όταν φυσούσαν μέσα του, και από εκεί συνέχισαν να κατασκευάζουν μπρονζέ και χαλκά πνευστά όργανα, όπως τη σάλπιγγα και την τρομπέτα. Εν τέλει, μέσα από την παρατήρηση του κόσμου και της φύσης γύρω μας, δημιουργήσαμε ένα ευρύ φάσμα μουσικών οργάνων που περιλαμβάνει τα έγχορδα, τα πνευστά, τα χάλκινα και τα κρουστά όργανα. Έτσι, με τη χρήση ξύλου, κεράτων, κόκαλων και δέρματος, δημιουργούμε μελωδίες και ορχηστρικά έργα που μαγεύουν τη συνείδηση μας.
Ελάχιστα αντιλαμβανόμαστε ότι, δίνοντας το σωστό συντονισμό σε αυτά τα όργανα και επιτρέποντάς τους να εκφραστούν μέσω της μουσικής, στην πραγματικότητα έρχουμε σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο. Τα όργανα της μουσικής είναι δωρεές από τον ίδιο τον Δημιουργό και μας προσφέρουν ένα μοναδικό τρόπο να απολαύσουμε τη ζωή μας, συνδέοντας τις καρδιές μας με τη μελωδία της δημιουργίας.
Πηγή: Δημήτρης Μαργαρίτης, μουσικός-φυσικός, συγγραφέας των βιβλίων “Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ-ΣΧΕΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΝΟΥΒΕΛΑ” και “ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ HEIFETZ & ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ_ΑΝΑΙΡΕΣΕΩΝ” που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γρηγόρη Αντικλείδι (https://antikleidi.com)
Πηγή
