Η θρυλική πόλη του Δουβλίνου κατέχει ένα ιδιαίτερο μέρος στην καρδιά της Ιρλανδίας που ο χρόνος φροντίζει να μην το επηρεάσει. Η αγάπη του μεγάλου Τζέιμς Τζόις για αυτήν την πατρίδα ήταν ανεπανάληπτη. Ο ιρλανδικός λογοτεχνικός θησαυρός γεννήθηκε σε αυτό το χώμα, που ο Τζόις περιέγραφε ξανά και ξανά με τα κείμενά του. Η Ιρλανδία έχει προσφέρει στον κόσμο μερικά από τα πιο λαμπρά λογοτεχνικά μυαλά. Στην ίδια παμπ, τα μυαλά αυτά συχνάζανε και έδιναν την αίγλη τους. Πολλές πόλεις έχουν παραβιάσει τη λογοτεχνική τους ιστορία. Οι μικρές, γραφικές ταβέρνες όπου οι συγγραφείς άνοιγαν το σημειωματάριό τους έχουν γίνει πλέον κυριλέ εστιατόρια. Ώρες εργασίας και οικονομικές συζητήσεις έχουν καταλάβει το χώρο που ξεχώριζε για την έμπνευση των κατοίκων. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να βρει κανείς διατηρητέο μέρος που να φιλοξενεί τη μνήμη των παλιών συγγραφέων, αλλά είναι ακόμη δυσκολότερο για τους σημερινούς συγγραφείς να βρουν ένα χώρο φιλόξενο για την έμπνευσή τους.
Ωστόσο, στην πόλη του Δουβλίνου, κρατείται ζωντανή η πνοή της λογοτεχνίας. Η πόλη τιμά τα μέρη που συχνάζανε οι γνωστοί συγγραφείς. Ένα από αυτά τα ιστορικά μέρη είναι το Kennedys, μια παμπ που έχει γράψει ιστορία από το μακρινό 1850. Μόλις λίγα βήματα μακριά από το Trinity College, η λογοτεχνική ελίτ της πόλης πάντα συναντιόταν εδώ, δουλεύοντας στις αρχικές εκδοχές των μελλοντικών αριστουργημάτων τους. Αν δεν δούλευαν πάνω σε κάποιο κείμενο, το δούλευαν στη φαντασία τους. Ο Όσκαρ Ουάιλντ, πριν γίνει λογοτέχνης θρύλος, πίνανε τη μπύρα του εκεί. Επίσης, αυτή ήταν η αγαπημένη παμπ του Τζέιμς Τζόις και του Σαμουέλ Μπέκετ. Για τον Τζόις, αυτός ο χώρος ήταν ο κατάλληλος για να γράψει για την αγαπημένη του πόλη. Στα έργα του, το Δουβλίνο λειτουργεί σχεδόν ως ένας δικός του χαρακτήρας, είτε βρίσκεται στην περιπλάνηση του στον Οδυσσέα, είτε στις συναντήσεις των ντόπιων στο “Dubliners”.
«Δεν γράφω για τον εαυτό μου, γράφω πάντα για το Δουβλίνο. Αν καταφέρω να φτάσω στην καρδιά του Δουβλίνου, μπορώ να φτάσω στην καρδιά κάθε πόλης στον κόσμο», είχε πει κάποτε ο Τζόις.
Ήταν σε αυτή την παμπ που ο Τζόις και ο Μπέκετ θα ξεκινούσαν την εργασιακή τους σχέση και τον αμοιβαίο θαυμασμό. Σήμερα, το Kennedys έχει επιτύχει το αδύνατο: αποτελεί μια παμπ που πρέπει να επισκεφθούν όλοι οι λογοτεχνικοί τουρίστες, αλλά παραμένει επίσης ένας χώρος όπου οι σημερινοί συγγραφείς μπορούν να αισθανθούν την παρουσία των προκατόχων τους. Αυτή η ήρεμη παμπ, όπου εκτίθενται οικεία ιρλανδικά αλκοολούχα ποτά και όπου μπορεί κανείς να αφοσιωθεί σε ώρες έμπνευσης κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ζωντανεύει το Σάββατο βράδυ με ζωντανή μουσική. Με περηφάνια για την ιστορία του, που παραμένει πιστή στους ιρλανδικούς παραδοσιακούς της ρίζες, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον Τζόις και τον Μπέκετ να χτυπούν τα δάχτυλά τους στα τραπέζια, να σημειώνουν τις σκέψεις τους και να αποτυπώνουν για πάντα τις εμβληματικές φιγούρες της λογοτεχνίας.
