Στις προηγούμενες δεκαετίες, ίσως λόγω του ότι μείναμε πολλές φορές μόνοι με τον εαυτό μας, ή ίσως επειδή περισσότερο από ποτέ ανακαλύψαμε τα όρια του σώματός μας, η παρέα μου και εγώ αισθανόμαστε κάπως διαφορετικά τελευταία.
Μεγαλώνουμε και το σώμα μας αλλάζει. Ο παιδικός φίλος μου εξήγησε πρόσφατα στο τηλέφωνο πόσο δεν αντέχει πια το ποτό. Πέρυσι ήπιε ένα βερμούτ και αισθάνθηκε φοβερά. Πριν πενήντα χρόνια, θα μπορούσε να πιει έξι ή επτά ποτά και να μην τον επηρεάσει έτσι. Όμως τώρα πλέον, στα 54-55 του, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το σώμα του δεν αντέχει πλέον τον αλκοόλ, τα ξενύχτια, την ταλαιπωρία. Ακόμα και οι μεγάλες βόλτες και τα μακρινά ταξίδια με αυτοκίνητο φαίνονται δυσκολότερα πλέον. Ένας φίλος μεγαλύτερος μου με είχε προειδοποιήσει ότι μετά τα 58 χρόνια, θα δω τη διαφορά.
Όλοι γνώριζαν ότι το μεγάλωμα φέρνει αλλαγές στο σώμα μας. Όμως, μόλις φτάνουμε την ηλικία των 58, αντιλαμβανόμαστε πραγματικά τη διαφορά. Αρχίζουμε να αισθανόμαστε την κρέμαση του σώματος, εκεί που κάποτε ήταν γερό και αξιόπιστο. Ξαφνικά νιώθουμε κούραση, χαλάμε ακόμα και στις τρεις το μεσημέρι. Ο στομάχος μας γουρλώνει, αισθανόμαστε πόνο σε μέρη που ποτέ δεν πονούσαν. Το σώμα αρχίζει να μας ομολογεί ότι χρειάζεται ξεκούραση και ευχαρίστηση, ένα καλό βιβλίο να διαβάσει και λίγο ησυχία με ένα μικρό φως πλάι στο κρεβάτι. Αντιμετωπίζουμε ενοχές για το τι φάγαμε ή δεν φάγαμε, για το αν ήπιαμε αρκετό νερό. Όλο αυτό που φαγανόσουνα, ήπιανες, κάπνισες, έκανες, επηρέασε και αποτοξίνωσε το σώμα σου, δεν είχε σημασία στο παρελθόν αλλά τώρα έχει. Αυτός ο εμπορευματολογικός τρόπος να αντιλαμβανόμαστε την αλληλεπίδραση με το σώμα μας ονομάζεται “μεγάλωσα”.
Αλλά κανείς μας δεν μας προετοιμάζει για τις αλλαγές που έρχονται. Φαινομενικά απλά συμβάντα, οι πονοκέφαλοι, οι πόνοι στη μέση, το γόνατο, το αυτί. Όμως, όλα αυτά είναι ελαφριά πράγματα σε σχέση με τα χειρότερα. Τα ζήσαμε και τα βιώσαμε τους τελευταίους μήνες. Και αυτό είναι το σημαντικό. Η πρεσβυωπία, οι πόνοι στη μέση, το γόνατο, το αυτί, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά είναι μέρος της ζωής μας στη συγκεκριμένη ηλικία. Είναι αλλά κανένας δεν μας είπε πόσο δύσκολο θα ήταν να αντιμετωπίσουμε την πρεσβυωπία, τη μεσοσαυροποίηση, τον πονοκέφαλο, το έμμηνο πόνο, το κλειδωμένο τρίχορδο. Αυτός ο ανελέητος τρόπος που το σώμα θυμίζει την παρουσία του, μας κάνει να αισθανόμαστε ευάλωτοι.
Προσπαθούμε να συνεχίσουμε όπως μπορούμε, να δώσουμε δύναμη στο σώμα μας που φαίνεται όλο και πιο αδύναμο, όπως προκαλεί παθήσεις, μικρές και μεγάλες. Καταβάλλουμε προσπάθειες να κρατήσουμε ψηλά το σώμα, παρ’ όλο που μερικές φορές τη νύχτα ξυπνάμε με πόνο. Κάνουμε ασκήσεις για να ενισχύσουμε την αριστερή μας ώμο, που σπάσαμε πέρυσι, αλλά παραμένει ευαίσθητη. Αν και κάποιες φορές νιώθουμε να πονάει η μέση, το γόνατο, το αυτί, ο λαιμός μας, αρκετές φορές αισθανόμαστε περήφανοι όταν ξυπνάμε το πρωί και δεν νιώθουμε τίποτα. Αισθανόμαστε σαν να είμαστε πάλι 17 ετών και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Παρ’ όλο που έχουμε περάσει τα 50, μπορούμε να νιώθουμε νέοι, αν και έχουμε γίνει πιο ώριμοι στην αντιμετώπιση της ζωής.
Το σώμα μας μπορεί να μας προδίδει, όχι επειδή είναι κακό, αλλά γιατί η αντοχή του μειώνεται. Μέσα από πόνους και ασθένειες, το σώμα μας μας καταλαβαίνει. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε την υπεράσπιση του, προσπαθούμε να το στηρίξουμε να είναι υγιές. Ωστόσο, οι προσπάθειές μας είναι μικρής σημασίας σε σχέση με το πόσο ευάλωτοι γίναμε μπροστά στα χειρότερα. Είναι το σώμα μας που μας υπενθυμίζει ότι η ηλικία έχει τη δική της τιμή. Η πρεσβυωπία, οι πόνοι στη μέση, το γόνατο, το αυτί, όλα αυτά είναι μια μικρή γεύση του τι σημαίνει να μεγαλώνεις.
Η προδοσία του σώματος είναι μια διαδικασία που πρέπει να αποδεχτούμε. Είναι καλύτερο να την κοιτάξουμε από τη μεριά του “πουρελέησον” παρά από τη μεριά του “κυρ ελέησον”. Ας αποδεχτούμε την ηλικία με αξιοπρέπεια και να δούμε όλες αυτές τις αλλαγές του σώματος ως μέρος του μεγαλώματος μας.
Μανίνα Ζουμπουλάκη
Πηγή
