Τον πόλεμο ακούμε να μας πλησιάζει από μακριά. Οι γεώτρησες γίνονται δυνατότερες με κάθε ημέρα που περνά. Και έτσι, τον Ιούνιο του 1913, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την Ελληνοβουλγαρική ένοπλη σύγκρουση που απειλεί την ευρύτερη περιοχή των Σερρών. Η περιοχή της Βέτρινας φιλοξενεί έναν σημαντικό προμαχώνα των Βούλγαρων, οι οποίοι επισκοπούν αυτήν την περιοχή με σκοπό να εμποδίσουν την πορεία του ελληνικού στρατού.
Ωστόσο, ο ελληνικός στρατός δεν φοβάται την πρόκληση και ξεκινά μια επικίνδυνη αποστολή. Με την νίκη της μάχης της Δοϊράνης λίγες ημέρες νωρίτερα, οι Έλληνες έχουν την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να προχωρήσουν προς την Ανατολική Μακεδονία.
Στις 26 Ιουνίου, ο ελληνικός στρατός συγκεντρώνεται κοντά στη Βέτρινα, χωρισμένος σε δύο φάλαγγες. Η πρώτη φάλαγγα καταπολεμά την αμυντική γραμμή των Βουλγάρων κοντά στο χωριό Χατζημπεϋλίκ, ενώ η δεύτερη φάλαγγα προσπαθεί να καταλάβει υψώματα στην περιοχή.
Η μάχη κρατάει μόνο λίγες ώρες. Το πρωί της 27ης Ιουνίου, οι Έλληνες επανερχίζουν την επίθεση και καταφέρνουν να σπάσουν την ανθεκτική άμυνα των Βουλγάρων. Το νίκης τους οδηγεί τους Βούλγαρους να υποχωρήσουν και να ανατινάξουν το μεσαίο τόξο της γέφυρας.
Οι απώλειες των Ελλήνων στη μάχη είναι βαριές, με 39 νεκρούς και 209 τραυματίες. Παρόλα αυτά, η νίκη τους είναι σημαντική, καθώς θέτει τις βάσεις για την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας.
Μετά τη μάχη, ο ελληνικός στρατός συνεχίζει να προχωρά βόρεια. Η πόλη των Σερρών απελευθερώνεται από την 7η Μεραρχία και ο Έλληνας αξιωματικός Θεόδωρος Πάγκαλος γίνεται ο πρώτος που εισέρχεται στην πόλη. Ωστόσο, οι Βούλγαροι δεν φέρονται με ανθρωπιά κατά την κατάληψη του Σιδηροκάστρου, προβαίνοντας σε σφαγές και παίρνοντας ομήρους.
Η μάχη της Βέτρινας είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας. Η νίκη των Ελλήνων επιτρέπει την απελευθέρωση μιας περιοχής που βρισκόταν υπό την έλεγχο των Βουλγάρων. Οι ήρωες που πολέμησαν σε αυτήν τη μάχη ας μην ξεχνιούνται ποτέ και αξίζουν τον σεβασμό μας για τη θυσία τους.
