Ο δικτάτορας είναι ένα πρόσωπο που συχνά μοιάζει να απολαμβάνει άνευ προηγουμένου λατρεία από τους υπήκοους του, ενώ εξακολουθούν να υποφέρουν υπό το βάρος της καταπίεσής τους. Αυτή η ανάγκη να επικρατεί η προσωπικότητα του δικτάτορα συνδυάζεται συνήθως με έναν τρομακτικό χαρακτήρα. Στην αρχή της εξουσίας, ο δικτάτορας πρέπει να κερδίσει την υποστήριξη των υποταγμένων του, χρησιμοποιώντας μια σειρά τακτικών. Η λατρεία της προσωπικότητας εξαναγκάζει τους αντιπάλους και τους σύμμαχους να υποτάξουν την ατομικότητά τους στην εξουσία του δικτάτορα. Καθώς όμως γερνούν, οι ηγέτες αποκτούν μια πιο αμφίρροπη θέση και η υποστήριξη τους δυσκολεύεται να παραμείνει ανεπαίσθητη. Σε αυτή την περίπτωση, ο δικτάτορας πρέπει να επαναλάβει τον τρόμο που έχει προκαλέσει και να διατηρήσει την παραίτηση του λαού, όπως ανέφερε ο Νικολαέ Τσαουσέσκου.
Οι δικτάτορες της ιστορίας, εκμεταλλευόμενοι την αποθέωση τους από τους υπηκόους τους, χρησιμοποίησαν διάφορες τακτικές για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Εκατέρωθεν επιδόθηκαν σε εθνοκάθαρση, καταπίεση και παραπλάνηση, με στόχο να γράψουν εκ νέου το παρελθόν και να θέσουν την ιστορία της υπηρεσίας τους. Προκειμένου να διασφαλίσουν τη διάρκεια της εξουσίας τους, αναπτύχθηκε μια αυταρχική λατρεία προσωπικότητας που συνδυάζεται με τον τρόμο. Ενδεικτικά, κάηκαν βιβλία, βεβηλώθηκαν τάφοι και κατεδαφίστηκαν ιεροί χώροι, με στόχο να δημιουργηθεί μια νέα, επιθετική νοοτροπία.
Σήμερα, με τον αναθεωρητισμό και την αβεβαιότητα που επικρατεί σε πολλά μέρη του κόσμου, παρατηρούμε την εμφάνιση ιδεολόγων που είναι κληρονόμοι των πιο γνωστών δικτατόρων του 20ού αιώνα. Αυτοί οι άνθρωποι βασίζονται στην αυτο-αισθητική λατρεία της προσωπικότητάς τους, αποφεύγοντας την αληθινή πολιτική δέσμευση. Είναι σημαντικό να εξετάσουμε με προσοχή αυτές τις πτυχές της σύγχρονης πολιτικής ζωής για να κατανοήσουμε πώς αναδύεται και λειτουργεί ο σύγχρονος αυταρχισμός. Έτσι, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις και να διασφαλίσουμε την διατήρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
