Μετά την ελευθέρωση των Σερρών, το 21ο Σύνταγμα της 7ης Μεραρχίας είχε ένα σαφές στόχο: την καταδίωξη των Βουλγάρων, που κατείχαν την περιοχή από τον Οκτώβριο του 1912. Όμως, ο κόσμος δεν ήξερε ακόμα τη φρίκη που επρόκειτο να συμβεί στο Δοξάτο. Το πρωί της 30ης Ιουνίου, ένας στρατός βουλγαρικών ιππικών, που αποτελούνταν από το 10ο τάγμα της βουλγαρικής στρατιάς, εισέβαλε στο Δοξάτο με στόχο να σφάξει και να λεηλατήσει το χωριό. Τα αίτια της επίθεσης ήταν προφανή: οι έλληνες προσκόποι, που αποτελούσαν το στρατιωτικό σώμα των απομαχούντων του Μακεδονικού Αγώνα, είχαν προκαλέσει ενόχληση στους Βούλγαρους. Αμέσως, οι επιδρομείς άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όσους κατοίκους είχαν απομείνει στο χωριό, υποστηριζόμενοι από μια ομάδα πεζικού και κομιτατζήδες. Έπειτα, τα σπίτια του Δοξάτου περιέλουσαν πετρέλαιο και οι φλόγες κατέστρεψαν τα τείχη του χωριού. Στη σφαγή συμμετείχαν και αρκετοί μουσουλμάνοι του Δοξάτου, που πείθονταν ότι η Βουλγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία συνεργάζονταν κατά της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό: περίπου 650 νεκροί και 240 κατεστραμμένα σπίτια και 80 καταστήματα. Οι επιδρομείς, μετά το άγονο έργο τους, κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια
Όμως, η απελευθέρωση δεν ήρθε μόνο μετά τη σφαγή. Την επόμενη μέρα, στις 1 Ιουλίου 1913, το 21ο Σύνταγμα του ελληνικού στρατού κατέλαβε αμαχητί τη Δράμα και το Δοξάτο, καθώς ολοκλήρωσε την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας. Ο κόσμος έμαθε για τη σφαγή και την πυρπόληση του Δοξάτου μέσα από τον διεθνή Τύπο, που περιέγραφε με σκοτεινά χρώματα τη συμπεριφορά των Βουλγάρων. Η Daily Telegraph ανέφερε: “Κατά την είσοδο στην πόλη, το πρώτο που είδα ήταν σκυλιά να τρώνε ανθρώπινο σάρκα. Η πόλη ήταν πλήρως κατεστραμμένη και άδεια, και έτσι ήμουν αναγκασμένος να φωνάξω πολλές φορές για να εμφανιστούν οι επιζώντες από τα ερείπια. Όλα τα πτώματα είχαν τραυματικές πληγές και τα τοίχοι των σπιτιών ήταν βρώμικοι από αίματα σε ύψος έξι ποδών από το έδαφος. Δυστυχώς, τα θύματα δεν σκοτώθηκαν αμέσως, αλλά βασανίστηκαν πριν πεθάνουν με λογχισμούς … ”
Συγκλονιστικές μαρτυρίες από θύματα και αυτόπτες μάρτυρες καταγραφήκαν και από άλλους διεθνείς δημοσιογράφους. Ο απεσταλμένος των Τάιμς, Κρόφοντ Πράις, μαρτυρεί: “Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβη στο Δοξάτο. Υπήρχαν πολλά θύματα που επέζησαν και έξι από αυτά μας είπαν τι συνέβη. Είδαμε χρηματοκιβώτια βίαια ανοιχτά, ραπτομηχανές κατεστραμμένες … Γυναίκες κλαίγοντας και κρατούσαν τα χέρια τους από απελπισία. Είδαμε παιδιά με τραύματα στο κεφάλι. Βρήκαμε σωρούς πτωμάτων στη γη και άλλα μισοξεκοιμημένα με τα πόδια, το κεφάλι και τα χέρια τους να φαίνονται από τη γη … ”
Οι σκοτεινές περιγραφές των επιδρομέων και η φρίκη της εικόνας που αποτέλεσε το Δοξάτο μετά τη σφαγή, έκαναν την υπόθεση να κυκλοφορήσει παγκοσμίως. Ήταν μια ανείπωτη τραγωδία, που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία. Ο κόσμος σοκαρίστηκε, και η σφαγή του Δοξάτου έγινε σύμβολο της βουλγαρικής βαρβαρότητας και της ανυποληψίας των θυμάτων της.
