Μια έρευνα που έκανε η συγγραφέας και δημοσιογράφος του CNBC, Jennifer Breheny Wallace, σε συνεργασία με το Harvard σχετικά με τις πιέσεις που δέχονται τα σημερινά παιδιά αλλά και οι γονείς, καθώς και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι γονείς για να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους, αποκάλυψε κάτι πολύ σημαντικό και πέρα για πέρα λογικό. Οι γονείς που είναι επικριτικοί ή αγαπούν τα παιδιά τους υπό προϋποθέσεις, μεγαλώνουν παιδιά που σταδιακά διαμορφώνουν ένα ψεύτικο εαυτό. Όταν ο γονιός είναι επικριτικός, λέει συχνά, δηλαδή στο παιδί του φράσεις όπως “γιατί δεν είσαι ήσυχος σαν τον Γιωργάκη/ γιατί δεν διαβάζεις όπως ο αδελφός σου/ γιατί δεν είσαι περισσότερο σαν την Μαρία” ή αν βάζει όρους…για να δώσει αγάπη στο παιδί του “να πάρεις άριστα στις εξετάσεις/ περιμένω να βγεις πρώτος στον αγώνα”, τότε μεγαλώνει ένα παιδί που δεν θα έχει αυτοεκτίμηση. Ένα παιδί που νιώθει ελαττωματικό. Ένα παιδί που νιώθει έτσι, μαθαίνει να κρύβει τον αληθινό του εαυτό. Έτσι διαχειρίζεται τα δύσκολα αυτά συναισθήματα που του προκαλούν οι γονείς του. Φτιάχνει μια “περσόνα” και γίνεται αυτό που θα ήθελαν οι γονείς του να είναι. Μεγαλώνοντας θα δείχνει προς τα έξω έναν ψεύτικο εαυτό για να νιώθει αποδεκτό και ότι το αγαπούν, όμως κατά βάθος θα νιώθει ντροπή, χωρίς αγάπη και μόνο. Αυτό μπορεί να το οδηγήσει να κάνει κακές επιλογές σε φίλους, συντρόφους αλλά και στη δουλειά. Αντίθετα, τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που τους επιτρέπει να κάνουν λάθη και να μη φοβούνται την αποτυχία, αποκτούν περισσότερη αυτοπεποίθηση, γίνονται πιο ευπροσάρμοστα και δυναμικά. Οι γονείς τους, μάλιστα, διαχωρίζουν την αγάπη τους από την …λάθος συμπεριφορά. Αγαπούν το παιδί αλλά όχι την αταξία τους. Κι αυτό το λένε κάθε φορά, χωρίς να συνδέουν την αξία του παιδιού με κάτι “καλό” ή κάτι “κακό” που έκανε.
