Η Γέρμα, του Λόρκα, τρώει φτωχικά, ενώ η Γέρμα του Simon Stone απολαμβάνει πολυτέλεια. Η πρώτη προτιμά να περπατά ξυπόλητη στη λάσπη, ενώ η δεύτερη περιδιαβαίνει στα δικά της τριώροφα στο Λονδίνο. Η πρώτη φροντίζει το σπίτι και φέρνει φαγητό στον άντρα της, ο δεύτερος είναι αρχισυντάκτης και προβληματίζει για την προσωπική του ζωή στο μπλογκ του. Η πρώτη αρνείται το σεξ, ενώ η δεύτερη επιδιώκει τη σεξουαλική συνεύρεση. Η πρώτη παντρεύτηκε για να κάνει παιδιά, ενώ η δεύτερη συλλογίζεται τη μητρότητα μόλις στα 35 της. Η πρώτη υποστηρίζει ότι χωρίς παιδιά η ζωή της δεν έχει νόημα, ενώ η δεύτερη καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτές οι δύο Γέρμες, από το 1930 μέχρι το 2023, έρχονται αντιμέτωπες με το εμβόλιμο ερώτημα: Μητρότητα ή θάνατος;
Ο Simon Stone περιγράφει μια ιστορία βασισμένη σε μια στείρα γυναίκα που απελπίζεται να κάνει παιδιά καθώς ξαφνικά αρχίζει να λαμβάνει πιεστικά μηνύματα από το σώμα της. Αυτή η πρεσβία εντείνεται όσο περνάει ο χρόνος, μετατρέποντας τη Γέρμα σε μια εμμονική, ανυπόφορη γυναίκα που ξοδεύει άπειρα χρήματα για εξωσωματικές και καταρρέει στο τέλος. Αυτή η αφήγηση επιβεβαιώνει τον παραδοσιακό μύθο που θεωρεί τη μητρότητα ως τη μόνη επιλογή για τη γυναίκα. Ο Stone ξεκινάει με καλές προθέσεις, αλλά τελικά παραμένει σε μια στερεοτυπική αποτύπωση της κατάστασης
Ο Vangelis Theodoropoulos, από την άλλη, αποφασίζει να διακόψει αυτή την αποξένωση και να προσφέρει νέες προοπτικές. Αναδεικνύει τη γεμάτη πάθος ερμηνεία της Maria Kitsou, που δίνει βάθος σε ένα κείμενο με κλειστή δομή. Η εντονότητα και η έκφραση της ηθοποιού ενισχύει την απόγνωση και την απελπισία της ηρωίδας, δίνοντας της ένα βάθος που παραπέμπει πέρα από τις προφανείς προθέσεις του κειμένου. Ταυτόχρονα, υπάρχει ο κίνδυνος υπερβολής και υπερφόρτωσης του σκηνικού πορτρέτου, με τον Iωσήφ Iωσηφίδη να ενεργοποιείται προς το τέλος της παράστασης. Η Ασπασία Κράλλη, στον ρόλο της γνώστριας μάνας, εντυπωσιάζει με την ψυχρότητά της
Συνολικά, αυτή η παράσταση παρουσιάζεται μπροστά μας ως ένα απλό οικοδόμημα, με μια αλληλουχία επιθέσεων σε μια σκηνή. Η θέρμη και η έκφραση της Kitsou καλύπτουν το κενό, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος υπερβολής. Η παράσταση δεν αφήνει το θεατή ασυγκίνητο και προβάλλει την άνιση μάχη της γυναίκας για να βρει την ταυτότητα και την ευτυχία της, ξεπερνώντας τα προκαθορισμένα κοινωνικά πρότυπα
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, ανατρέξτε στον παραπάνω σύνδεσμο.
