Η ανασφάλεια και ο φόβος που συνοδεύουν τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι οι γονείς σου δεν είναι πλέον ανίκητοι, αποτελούν μια από τις πιο συγκλονιστικές και καθοριστικές στιγμές στον δρόμο μας. Τότε νιώθεις ότι η παιδική σου αθανασία λιώνει σαν να ήταν ανεπανόρθωτη απώλεια.
Συχνά ξεκινά αυτή η αναγνώριση με πανικό – το πρώτο στάδιο. Το άγνωστο και η αβεβαιότητα για το μέλλον μας πλημμυρίζουν με τον φόβο και την ανασφάλεια. Στη συνέχεια, ο πολύτιμος θησαυρός των αναμνήσεων ανεβαίνει στην επιφάνεια καθώς συνειδητοποιούμε ότι η παιδική μας εποχή ανήκει πλέον στο παρελθόν – το δεύτερο στάδιο: η ξανάβιωση των παιδικών χρόνων. Μέσα από τις αγκαλιές, τα παραμύθια και τις βόλτες στο πάρκο η αγάπη των γονιών μας αναβιώνει και μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας.
Μετά έρχεται η συνειδητοποίηση: ο ρόλος αλλάζει. Δεν είναι πλέον οι απροσπέλαστοι υπερήρωες που φανταζόμασταν, αλλά άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Αυτή είναι η τρίτη φάση: η συνειδητοποίηση της αλλαγής των ρόλων. Αρχίζουμε να τους αντιλαμβανόμαστε με ένα διαφορετικό, πιο ανθρώπινο βλέμμα. Εδώ έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ευθύνη για τη φροντίδα τους.
Και τελικά, η ενηλικίωση – η τέταρτη και τελευταία φάση. Η συνειδητοποίηση ότι οι γονείς μας χρειάζονται τη βοήθειά μας μας κάνει να αισθανόμαστε πιο δυνατοί και ανεξάρτητοι. Έχουμε αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουμε τους ανθρώπους που πάντα φρόντιζαν για μας, και αυτός ο ρόλος μας ενδυναμώνει.
Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε αυτήν τη συνειδητοποίηση που αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους γονείς μας. Ας το αντιμετωπίσουμε ως μια ευκαιρία να αναπτύξουμε μια νέα σχέση με τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά η εφηβική μας δυσαρέσκεια με την ξεθωριασμένη αθανασία είναι πραγματικά αρκετή.
Στη συνέχεια, η ενηλικίωση μας προσφέρει μια ευκαιρία να εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας για όσα κάνουν για εμάς. Η ευθύνη που αναλαμβάνουμε για τη φροντίδα τους είναι ένας τρόπος να επιστρέψουμε την αγάπη που μας έδωσαν και να αναδείξουμε τις δυνάμεις μας.
Η στιγμή που ανακαλύπτουμε ότι οι γονείς μας δεν είναι πια ανίκητοι μπορεί να είναι συγκλονιστική, αλλά ας την χρησιμοποιήσουμε ως μια ευκαιρία να αναπτύξουμε τον εαυτό μας και να δείξουμε την αγάπη μας για τους γονείς μας. Ας γίνουμε οι υπερήρωές τους, που θα είναι πάντα εκεί για αυτούς.
