Ποτέ δεν σταματούν οι άνθρωποι να αλλάζουν; Μήπως ένας σεισμός μπορεί να επηρεάσει τις ζωές μας; Μπορεί να μας αναγκάσει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο; Ή μήπως γρήγορα γίνονται ξανά τα ίδια, χωρίς να μάθουμε τίποτα από την εμπειρία; Ο Κωστής Γκιμοσούλης (1960-2023) αποκαλύπτει πως η εμπειρία του σε ένα νοσοκομείο άλλαξε τη ζωή του και τον οδήγησε σε ένα νέο μονοπάτι.
Η περιπέτεια υγείας του, που συνέβη στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, τον έβαλε σε μια δύσκολη θέση. Όμως, αυτή η αντίξοη κατάσταση του έδωσε την ευκαιρία να απομακρυνθεί από την απληστία, την υποκρισία και τον υπέρμετρο εγωισμό. Το αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας ήταν το βιβλίο του “Δυο μήνες στην αποθήκη” (Καστανιώτης, 2013), όπου περιγράφει τις ατέλειωτες νύχτες του στο νοσοκομείο με ποιητικό τρόπο και εξομολογήσεις.
Ο Γκιμοσούλης, γνωστός και ως Κωστής, είναι γνωστός στο νοσοκομείο ως Αρχέλων. Στο μυαλό του, είναι ένα τρομακτικό αλλά και σοφό και ανθεκτικό πλάσμα. Ο ποιητής του “Ξυλοκόπου πυρετού” και συγγραφέας του “Μια νύχτα με την κόκκινη”, της “Ανατολής”, του “Μαύρου χρυσού”, της “Εξομολόγησης σ’ έναν Κολομβιανό σκύλο”, παλεύει με μια μηνιγγίτιδα σύμφωνα με την ιατρική, αλλά η πραγματική του πάλη είναι να επιλέξει ανάμεσα σε δύο αγάπες.
Τώρα, φαίνεται ότι ο Γκιμοσούλης έχει αποφασίσει να βάλει τέλος στους διχασμούς. Ανακαλύπτει ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε με διχασμούς. Αποφασίζει να είναι ειλικρινής, πιστός και σταθερός. Έχει αποφασίσει να αλλάξει και να αγαπήσει την ταπεινοφροσύνη.
Το βιβλίο του “Δυο μήνες στην αποθήκη” αποτυπώνει την περίοδο της νοσηλείας του Γκιμοσούλη. Αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια και αντιμετωπίζει προκλήσεις καθημερινά. Από την αντιβίωση που δέχεται ο οργανισμός του μέχρι τις επώδυνες παρακεντήσεις, ο Γκιμοσούλης αποδεικνύει την ανθεκτικότητά του. Οι οδηγίες που δίνονται από το νοσοκομειακό προσωπικό τον βοηθούν στην πορεία της ανάρρωσής του.
Το βιβλίο αυτό περιγράφει τις νύχτες γεμάτες αγωνία και αυτοανάλυσης. Αναφέρεται στις αλλαγές που συνέβησαν στον Γκιμοσούλη κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του. Όμως, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Η ζωή δεν περιγράφεται πλήρως με λέξεις. Υπάρχουν μυστήρια και ουσίες που παραμένουν απρόσιτες.
Ο Γκιμοσούλης μας αφήνει να φανταστούμε τις λεπτομέρειες που δεν αναφέρει. Μπορεί να ήταν τυχερός, ή ίσως είχε τη δύναμη που χρειαζόταν, αλλά στο τέλος της περιπέτειάς του, βγήκε από το νοσοκομείο με χαμόγελο. Ο Αρχέλων, ο σκοτεινός του εαυτός, δεν τον εγκατέλειψε ποτέ και ο Γκιμοσούλης δεν είχε καμία πρόθεση να τον αφήσει.
Η περιπέτεια του Γκιμοσούλη στο νοσοκομείο ήταν μια πραγματική μάθηση για αυτόν. Μέσα από τον πόνο και την πείνα, βρήκε τη δύναμη να αγκαλιάσει τη ζωή. Βρήκε την ταπεινοφροσύνη και την πίστη που χρειαζόταν για να συνεχίσει. Οι στιγμές που πέρασε με τους ανθρώπους του νοσοκομείου και με τη μάνα του ήταν πολύτιμες.
Ο Γκιμοσούλης αφήνει πίσω του μια περίοδο που άλλαξε τη ζωή του. Αλλά μας δίνει ένα μήνυμα ελπίδας. Αφού αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και αποδεχθείς τις αλλαγές, μπορείς να βγεις από το σκοτάδι και να αντικρίσεις τον κόσμο με νέο τρόπο. Οι διαμάχες με τον εαυτό μας μας κρατούν πίσω. Αλλά όταν αποποιούμαστε τον εγωισμό και επιλέγουμε την ταπεινοφροσύνη, μπορούμε να αναπνεύσουμε ελεύθερα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στη ζωή.
