ΣΕ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ της συναρπαστικής (σε τέσσερα επεισόδια) βιογραφικής σειράς, που φέρει ως τίτλο το πραγματικό μικρό όνομα του ανθρώπου που γεννήθηκε ως Άρτσι Λιτς στις φτωχογειτονιές του Μπρίστολ για να μεταμορφωθεί, χρόνια αργότερα, στην επιτομή του κοσμοπολίτη τζέντλεμαν που τόσο ιδανικά ενσάρκωσε, μεταξύ άλλων, ο Κάρι Γκραντ, έχουμε την χαρά να περιηγηθούμε σ’ ένα κινηματοθέατρο μαζί με τον διάσημο ηθοποιό (με τη μορφή του Τζέισον Άιζακς) σε μεγάλη ηλικία, ο οποίος απαντά με σοφία στις ερωτήσεις του κοινού. Με φωνήματα που αναστατώνουν τον χώρο, η ερώτηση ακούγεται από τα σκοτεινά βάθη της αίθουσας. “Πώς γίνεσαι κάποιος άλλος;” ακούγεται η φωνή απόκρημνη και περίεργη. Με ένα χαμόγελο αυτοσαρκασμού, ο Κάρι Γκραντ αποκρίνεται: “Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Ο Κάρι Γκραντ δεν υπάρχει, εγώ τον εφηύρα”
Τα biopics, αυτά τα σημαντικά και πολύπλοκα έργα κινηματογραφίας, έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Με το καταπληκτικό Archie να κατακτά την οθόνη, το genre φαίνεται πως έχει ολιγοπωλήσει τον χώρο. Παρότι το Archie αποτελεί ένα από τα πιο συμβατικά και επιδερμικά biopics, παραμένει αξιοθαύμαστο καθώς μας καθηλώνει. Ακόμη και αν ο Τζέισον Άιζακς δίνει τον καλύτερό του εαυτό, είναι αδύνατον να θεωρήσουμε πως βλέπουμε μπροστά μας τον Κάρι Γκραντ, τον Άρτσι Λιτς ή οτιδήποτε άλλο που θα αποτυπώνει ακριβώς την προσωπικότητα του μεγάλου και αινιγματικού ηθοποιού
Αυτό που αναρωτιέται κανείς εδώ είναι αν αυτή η αδυναμία αφορά μόνο το Archie ή αν είναι μια γενικότερη ατέλεια των biopics. Λοιπόν, ο λόγος είναι ότι τα biopics έχουν γίνει μια δικαιολογία για να παίρνουν Όσκαρ οι πρωτοκλασάτοι ηθοποιοί, όπως αποκάλυψε προ ετών ο Κουέντιν Ταραντίνο. Πράγματι, το μισό βραβείο του Όσκαρ για καλύτερο α’ ρόλο της 21ας αιώνα έχει απονεμηθεί σε ηθοποιούς οι οποίοι υποδύθηκαν διάφορες προσωπικότητες, αμφιλεγόμενες και μη, της πολιτικής ή της τέχνης – από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ και την Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι τον Φρέντι Μέρκιουρι και την Τζούντι Γκάρλαντ
Αντιμετωπίζοντας το φαινόμενο των biopics, καταλήγουμε ότι συχνά αυτά τα έργα είναι προβλέψιμα και υπερβολικά παρόντα στη σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία, η οποία τρέφει αδυναμία στη νοσταλγία και στην αναπαράσταση του παρελθόντος. Ωστόσο, παραμένουν εξαίρεση ορισμένα biopics που εκτυλίσσονται εκτός συνήθων πλαισίων, επικεντρώνοντας στον βαθύ πυρήνα μιας προσωπικότητας ή ευεργετώντας μια μοναδική πτυχή, ένα ιστορικό συμβάν ή ακόμη και μια συγκεκριμένη ημέρα.
Το Archie, με την ευφάνταστη απεικόνιση του ιλιγγιώδους συνειδησιακού τριπ του Κάρι Γκραντ, καταφέρνει να εγγράψει τις δύσκολες ευαισθησίες και την ευάλωτη φύση του ανθρώπου. Για πρώτη φορά στη σειρά, ο θεατής έχει την ευκαιρία να διαπεράσει το παρόν και το παρελθόν, να περιηγηθεί στα εντός του μεγάλου ηθοποιού ταξίδια του πνεύματος, αποκαλύπτοντας την πολυπλοκότητα του ανθρώπου και τις καταπιεσμένες διαστάσεις της φύσης του.
Ας προσεγγίσουμε λοιπόν τα biopics με μια νέα ματιά. Ας βαφτίσουμε τα ως “μύθοι της πραγματικότητας”. Ας απολαύσουμε την αίσθηση της μυθοπλασίας που διέπει τα biopics και ας ανακαλύψουμε την γοητεία και ευαισθησία που κρύβεται πίσω από το πέπλο της πραγματικότητας. Και μην ξεχνάμε ποτέ: Οι κινηματογραφικές βιογραφίες είναι ιστορίες που ζωντανεύουν, μύθοι που εμπνέουν και καθρέφτες που αντανακλούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Archie Trailer
