Η μουσική του Amen Dunes είναι πειστική, αλλά δεν είναι πάντα προφανές ποιο μήνυμα προσπαθεί να μας μεταφέρει. Από την κυκλοφορία του εκρηκτικού ντεμπούτου άλμπουμ του, DIA, πριν από 15 χρόνια, ο Damon McMahon συνεχίζει να εξελίσσει τον ήχο του – εκμεταλλευόμενος μια ηχητική ομίχλη και διαπέρνοντας στοιχεία από την ποπ και την κλασική ροκ – ενώ παράλληλα διατηρεί τις αφηγήσεις του γωνιακές και παράξενες. Κατά την ακρόαση του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, Freedom, είχα την αίσθηση ότι προσπαθεί να διαβάσει ένα κλασικό αμερικανικό μυθιστόρημα, κρατώντας το μπροστά από έναν καθρέφτη: ιδέες για την απώλεια και τις οικογενειακές σχέσεις, ακόμα κι αν η σύνθεσή τους ήταν πολύπλοκη. Διαβάστε περισσότερα: Ενα βήμα πιο κοντά στη Λίστα των Δισκοπωλείων: Οι Iron & Wine παρουσιάζουν ένα ακόμα ώριμο άλμπουμ
Αυτό το άλμπουμ ήταν προσωπική υπέρβαση για τον ίδιο, αν και σπάνια απόλυτα σαφές. Δεδομένου ότι ο McMahon φαίνεται να προτιμά τους σκοτεινούς στίχους αντί να συμπυκνώσει τις ιδέες του σε κάτι πιο προσπεπτικό, οι ιδέες που διαμορφώνουν το Death Jokes, το έκτο άλμπουμ του για το οποίο χειρίστηκε και την παραγωγή, είναι περισσότερο ευδιάκριτες. Παρουσιάζει μια πιο απότομη και ισχυρή εκδοχή του εαυτού του, με συγκεκριμένο νόημα και σκοπό περισσότερο από ποτέ ξανά. Γενικά, αποτελεί μια ιστορία αποκάλυψης, όπου οι τελευταίες στιγμές της ανθρωπότητας στη Γη συνδέονται με τις ίδιες κακουχίες που την έχουν μία ζωή καταδιώξει: μίσος, απληστία, περιοριστική σκέψη. Η σύνδεσή του με την υπόλοιπη μουσική του McMahon είναι φανερή, αφού το Death Jokes μπορεί να αποτελέσει δύσκολη ανάλυση και φαίνεται εξαιρετικά προκλητικό αν μη τι άλλο. Πρόκειται για ένα προσεγμένο άλμπουμ που σε ανταμείβει με την πολυπλοκότητά του.
