Στη Μικρή Σκηνή της Στέγης, ένα ξεχωριστό θέαμα διαδραματίζεται για περίπου μία ώρα. Μία παράσταση που μιλά για τον ελληνικό καλοκαίρι, για το όνειρο και τον εφιάλτη που συνοδεύει αυτή την εποχή του χρόνου. Στο κέντρο της σκηνής, ένα αυθορμητικό μπαράκι από ξύλο, που θυμίζει τις παλιές παραλίες πριν γίνουν τα μοντέρνα beach bars. Πάνω του ανακαλύπτουμε ένα μήνυμα που μας καλεί να διατηρήσουμε τη θάλασσα και την ψυχή μας καθαρές. Δίπλα, ένα σκάμμα με τουριστικά σουβενίρ που απεικονίζουν αρχαιοελληνικά μοτίβα. Γύρω-γύρω, ξεραμένες καλαμιές από την έντονη ζέστη. Όταν ανοίγει το παράθυρο του μπαρακίου αποκαλύπτεται ένα ολόκληρο νοικοκυριό με εικόνες και αντικείμενα. Μια νέα γυναίκα εμφανίζεται ντυμένη ελαφρά, με ένα t-shirt που φέρει τη φράση “I had a strange dream last night”. Ακριβώς μπροστά της, δύο άντρες παίζουν τάβλι σε ένα τραπεζάκι σκεπασμένο με πλαστικό τραπεζομάντιλο με λεμόνια. Βιώνουμε μια καυτή ημέρα με θερμοκρασία 48°C, κάπου έξω από την Αθήνα, ενώ την ημέρα συνοδεύει αγαπημένο μουσικό πρόγραμμα. Ο ένας από τους δύο άντρες μας μιλάει ως γνωστός παραγωγός που επιλέγει τραγούδια και μελωδίες που ενώνουν την πόλη και τις παραλίες σε μια χαλαρή, λαμπερή και αγαπημένη ατμόσφαιρα. Λέει χαρακτηριστικά: “Ο τόπος είναι τόσο φωτεινός που του συγχωρείς τα πάντα”
Η παράσταση “Νέος Καύσωνας” αναδεικνύει τον μύθο του ελληνικού καλοκαιριού, όπου όλοι φαίνεται να καταβάλλουμε προσπάθειες για να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να υιοθετήσουμε κάθε καλοτεχνία και να εξυμνήσουμε την παραδοσιακή φιλοξενία. Το ερώτημα είναι, όμως, τι κρύβουμε πίσω από αυτήν την προσπάθεια; Ποια είναι η πραγματική Ελλάδα σήμερα; Πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στις πατροπαράδοτες αξίες και τα αρχαία μεγαλεία; Η παράσταση δεν παρέχει άμεσες απαντήσεις, αλλά μέσω των εικόνων και των αφηγητικών αποσπασμάτων που παρουσιάζονται, θίγει ζητήματα και συμπεριφορές τόσο των ντόπιων, των τουριστών όσο και των σύγχρονων νομάδων, γνωστών και ως expats
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Παναγόπουλος, που βασίστηκε στα διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου για τη δημιουργία της παράστασης, εξηγεί πως η τέχνη τους αποτυπώνει τη μουδιασμένη γενιά που βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση και προσπαθεί να κατανοήσει το μέλλον. Ως ένας γεννημένος το 1983, ανήκει στη γενιά των millennials και αντιλαμβάνεται πως η οικονομική κατάσταση της γενιάς του είναι πιο δυσμενής από αυτήν των προηγούμενων. Όμως, αναφέρει πως αυτό έχει διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα, η οποία δεν έχει πλέον καθαρά εθνικά χαρακτηριστικά. Η παράσταση απευθύνεται σε αυτήν τη μεταβατική φάση και αποτελεί μια συγχώρεση για να μαλακώσει τις προσδοκίες που όλοι έχουν από το παρελθόν
Η συγγραφέας Βίβιαν Στεργίου, που συνεργάστηκε για τη δημιουργία της παράστασης, αναφέρει πως ενεπνεύστηκαν από την ίδια την πόλη της Αθήνας. Η παράσταση δεν εξιστορεί τον διάλογο ανάμεσα στους χαρακτήρες, αλλά παρουσιάζει μονόλογους και αποσπάσματα που αποκαλύπτουν διαφορετικές πλευρές της πραγματικότητας. Εμφανίζονται εικόνες που σε αγγίζουν: μια αισθησιακή “χορογραφία” με όλους τους ηθοποιούς μέσα σε ένα στενό δωμάτιο, μια αλλόκοτη μορφή ενός ηλικιωμένου που διασχίζει τη σκηνή, ένα βίντεο με εικόνες ενός μικρού κοριτσιού και της οικογένειάς της σε παραθαλάσσια κατοικία, και πολλά άλλα
Με ένα διονυσιακό φινάλε που συνδυάζει στοιχεία από την παγανιστική παράδοση, η παράσταση “Νέος Καύσωνας” αποτελεί έναν χαιρετισμό για το ελληνικό καλοκαίρι της νιότης και της αβεβαιότητας του μέλλοντος
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παράσταση “Νέος Καύσωνας”, μπορείτε να επισκεφθείτε τον παρακάτω σύνδεσμο.
