Στην πρώτη συνεδρία με έναν 12χρονο παιδοψυχολόγο, ανοίγουν οι διάλογοι που ρίχνουν φως στην καθημερινή ζωή του παιδιού και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Με μια σειρά ερωτήσεων, ο παιδοψυχολόγος προσπαθεί να μπει στον κόσμο του παιδιού και να καταλάβει πώς βιώνει τη ζωή του και τι ακριβώς τον απασχολεί
Στην περίπτωση αυτή, το 12χρονο αγόρι αποκαλύπτει ότι πάσχει από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ) και ότι αυτή η κατάσταση τον εμποδίζει να συγκεντρώνεται επαρκώς. Ωστόσο, εκφράζει επιφυλάξεις σχετικά με την θέλησή του να αλλάξει και να βελτιώσει την καθημερινότητά του
Ο παιδοψυχολόγος αναλύει τους λόγους πίσω από αυτή τη στάση του παιδιού και τη συμπεριφορά του, με τον 12χρονο να επισημαίνει ότι η ανεπάρκεια προσοχής και ο υπερβολικός δυναμισμός του μυαλού του τον βοηθούν να ξεφεύγει από τα έντονα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και να μην αισθάνεται ευάλωτος. Ωστόσο, αναφέρει ότι αυτή η στρατηγική δεν είναι αποτελεσματική και ευελπιστεί να βρει έναν τρόπο να αλληλεπιδρά με τον κόσμο γύρω του χωρίς να του προκαλεί στρες και ένταση
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, το παιδί δηλώνει επίσης ότι αισθάνεται απορία και αγανάκτηση για το γεγονός ότι οι πράξεις και οι συμπεριφορές του συζητούνται από τους ενήλικες χωρίς να τον συμπεριλαμβάνουν σε αυτή τη συζήτηση. Ο παιδοψυχολόγος ερευνά αυτό το ζήτημα και ανακαλύπτει ότι ακόμη και οι ενήλικες διαμαρτύρονται για παρόμοιες συμπεριφορές. Το παιδί επισημαίνει επίσης ότι του αρέσει η “άτακτη σκέψη” που διαθέτει και τον βοηθά να ξεφεύγει από την πίεση των άλλων
Ο παιδοψυχολόγος επιδιώκει να μάθει περισσότερα για τον τρόπο σκέψης του παιδιού και για το πώς αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Το 12χρονο αναφέρει ότι αισθάνεται ότι δεν γίνεται αποδεκτός γι’ αυτό που είναι και ότι θα ήθελε οι άνθρωποι γύρω του να τον αγαπούν και να τον αποδέχονται όπως είναι, αντί να τον τιμωρούν. Το παιδί επισημαίνει ότι αν η ζωή του ήταν πιο απλή, η μητέρα του θα ήταν πιο ευτυχισμένη και δεν θα ένιωθε την ανάγκη να παραπονιέται και να δημιουργεί συγκρούσεις. Επιπλέον, το παιδί εκφράζει τις ανησυχίες του για την ανεπάρκεια αγάπης και αγκαλιών, που θεωρεί ότι μπορεί να τον βοηθήσουν στην ανάπτυξη του
Στην αποκορύφωση της συνεδρίας, ο παιδοψυχολόγος αποκαλύπτει ότι και εκείνος δεν θέλει να αλλάξει το παιδί, αλλά να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τη ζωή του με έναν πιο θετικό τρόπο. Το παιδί δείχνει ευγνωμοσύνη για αυτό και η συνεδρία κλείνει με μια αίσθηση κατανόησης και αμοιβαίου σεβασμού.
Πηγή
