Η αντιμετώπιση των προβλημάτων στο περπάτημα για τους ηλικιωμένους μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της συνδυαστικής επίδρασης των αδύναμων μυών και του κοιλιακού λίπους. Μια νέα μελέτη που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του São Carlos σε συνεργασία με επιστήμονες από το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου αναδεικνύει την απώλεια της ταχύτητας βαδίσματος που παρατηρείται σε ηλικιωμένους με αυτά τα δύο σωματικά χαρακτηριστικά. Αυτή η μείωση της ταχύτητας βαδίσματος είναι φυσιολογική όσο οι άνθρωποι γερνούν, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολίες κινητικότητας και απώλειας ανεξαρτησίας.
Η μελέτη ανέλυσε τα δεδομένα 2.294 ενηλίκων άνω των 60 ετών και βρήκε ότι η ταχύτητα βάδισματος μειώθηκε περισσότερο σε αυτούς που είχαν ταυτόχρονα κοιλιακή παχυσαρκία και μυϊκή αδυναμία. Συγκεκριμένα, παρατηρήθηκε μια απώλεια ταχύτητας βαδίσματος της τάξης των 0,15 μέτρων ανά δευτερόλεπτο σε περίοδο υπέρβασης των 8 ετών. Αυτό σημαίνει ότι οι ηλικιωμένοι με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να αντιμετωπίσουν δυσκολίες σε καθημερινές δραστηριότητες όπως το πάρασυρμα του δρόμου πριν αλλάξει το φανάρι για τους πεζούς. Η κατάσταση αυτή μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αυξημένο κίνδυνο πτώσης και απώλειας της ανεξαρτησίας.
Οι ερευνητές εξήγησαν ότι η συσσώρευση λίπους στην κοιλιά ενεργοποιεί μια “φλεγμονώδη καταιγίδα” που απομακρύνει τη μυϊκή μάζα και μειώνει τη δύναμη. Η κοιλιακή παχυσαρκία και η μυϊκή αδυναμία σχετίζονται επίσης με αυξημένο κίνδυνο πτώσης, αλλαγών στον μεταβολισμό, ανικανότητα και ακόμη και θάνατο. Ωστόσο, αυτή είναι η πρώτη μελέτη που συνδέει τα δύο αυτά χαρακτηριστικά με την κινητικότητα.
Οι επιστήμονες προτείνουν να μετράται το κοιλιακό λίπος και η μυϊκή δύναμη των ασθενών προκειμένου να προβλέπονται τυχόν προβλήματα κινητικότητας στο μέλλον. Η άσκηση και η διατροφή μπορούν να αποτελέσουν μια λύση για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Έχει αναφερθεί ότι η μείωση της ταχύτητας βαδίσματος συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο πτώσης, απώλειας ανεξαρτησίας και πιθανής ανάπτυξης κινητικών προβλημάτων στους ηλικιωμένους. Η πρόληψη και η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων.
