ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ στούντιο ταινιών ή μία τηλεοπτική σειρά, συχνά αντιμετωπίζουμε την εντύπωση πως βλέπουμε μια θάλασσα από ίδια, “τραβηγμένα” πρόσωπα, που έχουν περάσει από διάφορες πλαστικές επεμβάσεις. Είναι ενοχλητικό και ασταιρέυτο, συγχρόνως αντικρούει αυτά που ήδη ξέρουμε για τους χαρακτήρες και πολλές φορές παραπλανητικό από ιστορικής άποψης. Δυστυχώς, όμως, αυτός ο διάλογος δεν διεξάγεται δημοσίως, εκτός από καταστηματικά blogs. Φαίνεται να υπάρχει ένας κανόνας σιωπής που ισχύει στον σημερινό κριτικό λόγο, καθώς οι συζητήσεις για την πλαστική χειρουργική συνδέονται αδικαιολόγητα με την εμφάνιση και το βάρος. Όμως, πώς μπορούμε να παραβλέπουμε το γεγονός ότι ένα πρόσωπο που έχει υποστεί παρεμβάσεις με μπότοξ αποσπά σημαντικά από την ικανότητα ενός ηθοποιού να εκφράσει συναισθήματα, αποσπώντας ταυτόχρονα την προσοχή του θεατή; Το 2007, η διάσημη κριτικός κινηματογράφου Stephanie Zacharek παρατήρησε κάτι παρόμοιο όταν παρακολούθησε την κομεντί του Νόα Μπάουμπαχ “Margot at the Wedding”. Το κύριο ερώτημα που διατυπώθηκε στην κριτική της στο Salon ήταν το εξής: “Τι έχει κάνει η Νικόλ Κίντμαν στο πρόσωπό της;”. Η Zacharek σχολίασε την προσπάθεια της ηθοποιού να υποστηρίξει ότι “δεν έχει κάνει τίποτα” και παραμένει “φυσική”, γράφοντας: “Είναι ανειλικρινές να παραποιεί κανείς το γεγονός ότι δεν παρατηρεί καμία αλλαγή. Το δέρμα της Κίντμαν είναι όμορφο, αλλά έχει μετατραπεί σε έναν περιορισμό για την ηθοποιό, θέτοντας ένα όριο στην εκφραστικότητά της”.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο καταστροφικό για την αξιοπιστία μιας ταινίας – και συχνά για το ταλέντο ενός ηθοποιού – από το να επιδιώκει να φανεί μέσω στρωμάτων κολλαγόνου. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η πληθώρα πλαστικών επεμβάσεων στους διάσημους έχει ως αποτέλεσμα μια ομίχλη ασάφειας που περιβάλλει αυτό το θέμα. Έχουμε την αίσθηση ότι κάτι είναι διαφορετικό στο πρόσωπο κάποιου που παρακολουθούμε εδώ και χρόνια, αλλά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς τι είναι αυτό. Η πλαστική χειρουργική και άλλες μεθόδοι ομορφιάς δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αισθάνονται ντροπή οι διάσημοι. Θα μας βοηθούσε, ωστόσο, ως θεατές, να γνωρίζουμε αν κάποιος έχει υποβληθεί σε επέμβαση, ώστε να μην αναρωτιόμαστε στην ώρα της ταινίας. Το να παραδεχτεί κάποιος ότι το πρόσωπό του δεν χαράχθηκε από τους θεούς, αλλά από έναν πλαστικό χειρούργο, δεν απομυθοποιεί τη λάμψη του Χόλιγουντ. Έχει περάσει η ώρα να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συζήτηση με ανοικτό μυαλό και αποδοχή.
