Η Παρισινή Κομμούνα, ένα επαναστατικό πείραμα της εργατικής τάξης να ανατρέψει τα συμβατικά κρατικά όργανα, εξοικειώνοντας την εξουσία σε τοπικό επίπεδο, πήρε χώρα στο Παρίσι τον 19ο αιώνα. Ακολουθώντας έναν νέο πολιτικό δρόμο, η Κομμούνα κατέβαλλε πολεμικές και πολιτικές προσπάθειες, αλλά, δυστυχώς, οδήγησε στην ήττα της. Μετρώντας μόνο 72 ημέρες ζωής (18 Μαρτίου – 28 Μαΐου 1871), η Κομμούνα καταπίεσε τελικά από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και ως Θιέρσος). Η ενσωμάτωση της Κομμούνας προήλθε από το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε μετά τη συντριβή της Γαλλίας από την Πρωσία (19 Ιουλίου 1870 – 10 Μαΐου 1871). Προσπαθώντας να επιβάλει την εξουσία του στην ανήθικη πόλη του Παρισιού, ο Λουί Τιερ έκανε μια απόπειρα για να αφοπλίσει την πόλη. Ωστόσο, οι εθνικοφρουροί αντιστάθηκαν και κατόρθωσαν να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους τα κανόνια που βρίσκονταν στην Μονμάρτη και τη Μπελβίλ. Αν και ο στρατός δεν προέβη σε βίαιες ενέργειες εναντίον του πλήθους, κατάφερε να συλλάβει και να εκτελέσει δύο από τους επικεφαλής της αντίστασης, τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομά. Έτσι, ο Τιερ μετέβη στο ασφαλές καταφύγιο των Βερσαλιών για να αποφύγει τη σύλληψη. Την ίδια στιγμή, η Εθνοφρουρά την επόμενη ημέρα αποφάσισε τη διεξαγωγή δημοτικών εκλογών, που πραγματοποιήθηκαν στις 26 Μαρτίου 1871. Αν και το πολιτικό ψήφισμα της Κομμούνας δεν ήταν τελείως σαφές, κατάφερε να αναλάβει τις εξουσίες και να εκπροσωπήσει το ευρύ φάσμα των ιδεολογικών ρευμάτων που τη συνέθεταν. Από τα 92 μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου που εξελέγησαν, ο ριζοσπάστης πολιτικός Λουί Μπλανκί εξελέγη πρόεδρος της Κομμούνας. Ωστόσο, η Κομμούνα αντιμετώπισε δυσκολίες λόγω της έλλειψης συνοχής και αποτελεσματικότητας λόγω της απουσίας σαφούς ιδεολογικής προσανατολισμώσεως. Παρόλα αυτά, η Κομμούνα επέτεινε τις προσπάθειές της στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Υπό τον ηγητικό ρόλο του Λέον Φράνκελ, οργανώθηκαν διάφορα μέτρα για την ανακούφιση της εργασίας, όπως η κολεκτιβοποίηση της βιομηχανίας, η κατάργηση του τοκετουργείου και η θέσπιση της δεκάωρης εργασίας. Επιπλέον, η Επιτροπή Παιδείας υπό τον Βαγιάν ανέλαβε την καθιέρωση της δωρεάν παιδείας και τη διάσπαση των δεσμών μεταξύ της εκκλησίας και του κράτους. Ωστόσο, η Κομμούνα αντιμετώπισε πολεμικές επιθέσεις από το στρατό του Τιερ. Μετά από μια εβδομάδα σκληρών μαχών, που έμειναν στην ιστορία ως “Η Ματωμένη Εβδομάδα”, η Κομμούνα κατατρίφθηκε. Η επίλυση της σύγκρουσης σηματοδοτήθηκε από τη σφαγή 30.000-40.000 κομμουνάρων, ενώ και οι απώλειες για τον στρατό του Τιερ ανέρχονταν σε 1000 ανθρώπους. Μετά από την κατάρρευση της Κομμούνας, ακολούθησε η επανεγκατάσταση του αστικού καθεστώτος μέσω της καταστολής. Εντούτοις, η Παρισινή Κομμούνα άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην πολιτική ιστορία. Η δεξιά πτέρυγα στη Γαλλία θεωρεί την Κομμούνα ως ένα παράδειγμα απεχθοκρατίας και τρομοκρατίας. Αντίθετα, η παγκόσμια αριστερά θαυμάζει την Κομμούνα και τη θεωρεί ως σύμβολο της εργατικής εξέγερσης κατά της αστικής τάξης. Ο Καρλ Μαρξ, για παράδειγμα, ανακήρυξε την Κομμούνα σε σύμβολο αγώνα για την απελευθέρωση των λαών. Παράλληλα, η Κομμούνα προσελκύει επίσης το ενδιαφέρον των αναρχικών, με τον Μιχαήλ Μπακούνιν να την υποστηρίζει ως μια “καθαρή άρνηση του κράτους”. Παράλληλα, ο Πιοτρ Κροπότκιν αντιτίθεται στα κυβερνητικά όργανα της Κομμούνας, θεωρώντας την ως μία μικρογραφία του κράτους στοπικού επιπέδου. Τέλος, η Παρισινή Κομμούνα είχε εκτείνει επίδραση και στην Ελλάδα, με άρθρα και εκδόσεις να την υπερασπίζονται και να την επαινούν για τον ηρωικό αγώνα της εργατικής τάξης. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι η Κομμούνα ήταν μια σημαντική επανάσταση που έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους αγωνιστές της εργατικής τάξης.
