Ένας από τους πιο αρχαίους ήρωες του κινηματογράφου, δημιουργία του ιταλικού σινεμά. Ο Αστήρ πρωτοεμφανίστηκε στις 18 Απριλίου 1914 στο επικό δράμα του Τζιοβάνι Παστρόνε, με τον νέο τίτλο “Καμπίρια: Ο Άγγελος του Πολέμου”. Ο Αστήρ απεικόνιζε τον άντρα με την απαράμιλλη δύναμη, που επιτελεί ηρωικά κατορθώματα, αδιανόητα για τον συνηθισμένο άνθρωπο. Στην Ελλάδα, ο όρος “αστήρ” αποδίδεται σε έναν εξαιρετικά ισχυρό άνθρωπο (“είναι αστήρας”) και στοχεύει στους λαϊκούς ηρωικούς χαρακτήρες, όπως ο Άλκης, ο Ηρακλής και ο Αχιλλέας. Ο χαρακτήρας του Αστήρ δημιουργήθηκε από τον ιταλό δημοσιογράφο και συγγραφέα Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο – ποιητής, αλλά και φασίστας -, για τις ανάγκες της ταινίας του Παστρόνε, που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες του πρώιμου ιταλικού σινεμά, ειδικά για τις τεχνικές της καινοτομίες. Ο όρος “αστήρ” έχει ελληνική προέλευση και προέρχεται από το επίθετο “άστερος”, που σημαίνει “ο προερχόμενος από τους άστρους”. Υπήρχε το ιερό του ήρωα Άστηρα στην αρχαία πόλη Αστήρ, κοντά στο σημερινό Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Σύμφωνα με τον Στράβωνα στα “Γεωγραφικά” του, εκεί βρισκόταν το ιερό του Άστηρα Ηρακλέους. Η πόλη, σύμφωνα με τον μύθο, ήταν ιδρυτής του Άστορα, του τρίτου παιδιού του βασιλιά Ορχομενού Αθάμα και της θεάς Νεφέλης. Ο Αστήρας του Παστρόνε, με τα μυώδη χέρια και το ευρύ στέρνο, ήταν σκλάβος και η πρώτη του αποστολή ήταν να σώσει την ρωμαία πριγκίπισσα Καμπίρια, που ήταν αιχμάλωτη του βασιλιά της Καρχηδόνας και που πρόκειται να θυσιαστεί στον ανελέητο θεό Μολώχ. Ο πρώτος δάσκαλος του Αστήρ ήταν ο ιταλός ηθοποιός Μπαρτολομέο Πάγκανο, που με τον ρόλο του τυποποίησε. Λέγεται ότι ακόμη και ο Μουσολίνι προσπάθησε να τον μιμηθεί. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης πορείας προς τη Ρώμη (1922), αποτύπωσε το αρχοντικό βήμα, με το ξερό πηγούνι και τον τρόπο με τον οποίο κοίταζε τον κόσμο από κάτω, μέσα από τα υψηλούς αντίχειρες του. Ο ρόλος του Αστήρ ήταν καθοριστικός για την επιτυχία της “Καμπίρια”, με το αποτέλεσμα να αυτονομηθεί ο ήρωας και να πρωταγωνιστήσει σε μια σειρά ταινιών, από το 1915 έως το 1926 (26 βουβές ταινίες) και από το 1960 έως το 1965 (25 ομιλούσες ταινίες).
