Στον εργατικό κόσμο του 2024, ο άνθρωπος παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή του στην Ελλάδα. Αν και οι συνθήκες είναι δύσκολες, ο άνθρωπος αυτός παραμένει ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που αισθάνεται. Τα συναισθήματά του δεν είναι μονοσήμαντα, μπορεί να είναι χαρούμενα, απορρίπτουν ή ακόμα και ερωτευμένα. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι προλαβαίνουν να αγαπούν, να πονέσουν και ακόμα και να αποχωριστούν, μπορεί να προλαβαίνουν όλα αυτά. Αυτά ήταν τα συναισθήματα και οι καταστάσεις που ήθελα να εξερευνήσω μέσα από το έργο μου.
Το περασμένο έτος, στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου για τον τσεχοκόσμο, έμαθα για το έργο “Ο Γλάρος” του Τσέχωφ και κάτι με έκανε να αναλογιστώ τα αιώνια αυτά θέματα. Ο Γλάρος στα μάτια μου είναι ένα έργο που, παρόλο που λαμβάνει χώρα σε ένα κλειστό κοινωνικό πλαίσιο και σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αναφέρεται σε ουσιαστικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο ναρκισσισμός, ο εγωισμός, ο απατηλός έρωτας και η αυτοκτονία είναι μόνο μερικά από αυτά. Οι συνθήκες που περιβάλλουν τους χαρακτήρες μας καθορίζουν τον τρόπο που εκφράζουν αυτά τα συναισθήματα. Μια οικογενειακή συνάθροιση, ένα πικ νικ, ένα τραπέζι με φίλους, αυτά είναι συνηθισμένα σκηνικά για όλους μας. Φαίνεται σχεδόν σαν να μας υπενθυμίζουν ότι και εμείς μπορούμε να ζήσουμε κάτι παρόμοιο.
Ως εκ τούτου, στο “Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω”, προσπαθήσαμε να φέρουμε αυτές τις συνθήκες και τα βασικά χαρακτηριστικά των ηρώων του “Γλάρου” σε μια προσπάθεια να διερευνήσουμε εάν η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αν οι ανθρώπινες ανάγκες και οι κοινωνικές συνήθειες, όπως το κουτσομπολιό, έχουν συνεχώς τη θέση τους ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Μήπως οι σχέσεις μας είναι αποτέλεσμα του γενεσιουργού συνδυασμού των χαρακτηριστικών μας και εξελίσσονται όπως αναμένεται; Μήπως αυτό που ένιωσε αυτός, αισθανόμαστε κι εμείς; Ίσως να έχετε είναι το “κακό” πρόσωπο στην ιστορία κάποιου άλλου ή ακόμα και στη δική σας ιστορία. Ας το αποτυπώσουμε σε ένα μικρό διήγημα.
