Αντιμετωπίζοντας το «τέρας» της ασυγκράτητης φαντασίας, ο Γιατρός, ένας από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές του θεατρικού έργου «Lapis Lazuli», προσπαθεί να ανακαλύψει την ουσία του Λυκάνθρωπου-Λασκαρίδη και να τον θεραπεύσει από την ασθένειά του. Ξεκινώντας από ψυχαναλυτικές μεθόδους, ο Γιατρός γίνεται ο τεσταρισμένος βιαστής, ο οδηγός σε αυτήν την αναχώρηση στην οποία δεν υπάρχει άλλη έλξη πέρα από τη δική της: η διέξοδος που το έργο απαιτεί.
Ο συνθέτης της παράστασης, με γερμανική εξπρεσιονιστική θεώρηση, συναντά την κινεζική μυθολογία και σταδιακά βυθίζεται στην ατελείωτη παροδία των χαρακτήρων και των εικόνων, πολλαπλών διαστατικών επιλογών που έχουν ξεφύγει από τον χρόνο και τον τόπο. Ο Λασκαρίδης ταξιδεύει μέσα από την αντίληψη ανάμεσα σε δράκους, ιππόκαμπους, εκατόντας και μορφές που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους, ακολουθώντας μια κατεύθυνση που δεν φαίνεται να οδηγεί πουθενά.
Το σύμπαν του Λασκαρίδη απορρίπτει τον ρεαλισμό και υιοθετεί το «τεχνητό», τη μεταμόρφωση ως παιχνίδι της τέχνης με την τέχνη. Οι χαρακτήρες του δεν ανήκουν στον “πραγματικό” κόσμο, αλλά προέρχονται από την κοσμολογία της μυθοπλασίας, του σινεμά και του θεάτρου. Μεταβάλλει γερμανικό εξπρεσιονισμό, θέατρο Νο, κουκλοθέατρο και καλτ ταινίες τρόμου σε έναν νέο πολυπολιτισμικό κώδικα που υπερβαίνει τις συμβάσεις και τους περιορισμούς της κανονικότητας.
Ο Λασκαρίδης αναζητά την αισθητική συνύπαρξης της Ανατολής και της Δύσης, δημιουργώντας ένα εγχείρημα που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία των δύο πολιτισμών. Με αχάρακτη γνωριμία των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων, ο σκηνοθέτης αυτής της παράστασης αναδύεται στην επιφάνεια με τον θησαυρό του – το Lapis Lazuli. Περιηγείται σε έναν κόσμο γεμάτο μικρούς αστραφτερούς θησαυρούς που απελευθερώνονται σε όλη του την πρωτοποριακή αίσθηση, σαν να αιωρούνται μαγικά στο σκοτάδι, λαμπεροί μετεωρίτες που ξεπηδούν από το κενό ή απαλά πέτρινα κομάτια ενός ευαίσθητου υλικού που τα καλύπτει για να προστατευθούν.
Το θέατρο του Λασκαρίδη απορρίπτει τη σοβαρότητα και αντιμετωπίζει τον κόσμο με κωμική προοπτική. Μέσα από γέλιο και ειρωνεία, η παράσταση παρωδεί τους κανόνες της ρεαλιστικής κοινωνίας και της κουλτούρας, παίζοντας με τα σύμβολα και τα μύθους του παρελθόντος για να φωτίσει την παράλογη και συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση της ύπαρξης.
Αν και η φιλοσοφία που επικρατεί στο έργο του Λασκαρίδη είναι προφανής, το «Lapis Lazuli» αδυνατεί να μας μεταδώσει το πάθος αυτής της φιλοσοφίας. Παρόλο που παρουσιάζει γεμάτη ανέμελη στιγμές, φαίνεται να μην γνωρίζει πού θέλει να καταλήξει. Η παράσταση ακολουθεί την κατεύθυνση που δεν οδηγεί πουθενά και απομένει υπερβολικά επιφανειακή. Παρουσιάζει γεμάτο μικροσκοπικά ανατρεπτικά ερεθίσματα που χάνονται σε μια σειρά από κωμικά σκετς, χωρίς να υπάρχει συνέχεια στην αφήγηση, το νόημα ή την έννοια που προσπαθούμε να αφομοιώσουμε.
Για να επιτύχει αυτό που επιδιώκει, το «Lapis Lazuli» πρέπει να αντλήσει την ενέργειά του από μια πιο συγκεκριμένη αντίληψη της δραματουργίας. Ενώ οι πηγές της έμπνευσης είναι πλούσιες, η παράσταση πρέπει να επικεντρωθεί σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και να βρει την ουσία του έργου. Το «Lapis Lazuli» αναμένεται να υπερβεί το προαναγγελθέν και να επιτύχει τη δραματουργική πληρότητα που χρειάζεται. Μετά από αρχική προσπάθεια, αυτό το ατελές προσχέδιο θα μετασχηματιστεί σε έναν πολύτιμο θησαυρό που ανακαλύπτει νέο χρυσό σε μεταγενέστερο στάδιο.
