Τον Ιούνιο του 1952, η Patricia Highsmith βίωσε ένα εφιάλτη που θα τη συνόδευε για χρόνια. Σε αυτόν τον εφιάλτη, είδε τον εαυτό της να σκοτώνει έναν άνθρωπο. Ένα κορίτσι που έμοιαζε με εκείνη. Αυτή ήταν η αρχή μιας σκοτεινής εμμονής που θα επηρέαζε τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας σκέφτονταν και έγραφε για τον φόνο. Σε μια από τις σημειώσεις της, η Highsmith έγραψε: “Είχα δύο ταυτότητες: Εκείνη του θύματος και αυτή του δολοφόνου”. Έτσι, η δημιουργός του αξέχαστου Tom Ripley βρέθηκε να περιφέρεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία της, εξερευνώντας τις σκοτεινές πτυχές της ψυχής της.
“Ο φόνος είναι ένα είδος έρωτα, ένα είδος κατοχής”, έγραψε η Highsmith στο ημερολόγιό της. Και ο Tom Ripley ήταν η ενσάρκωση αυτού του έρωτα και απόλαυσης του κακού. Ο Ripley ήταν ένας γοητευτικός ψυχοπαθής, ένας χαρακτήρας που η Highsmith αγάπησε τόσο πολύ που άρχισε να υπογράφει γράμματα ως εκείνος και να μιλά για αυτόν σχεδόν σαν να ήταν πραγματικό πρόσωπο. Ο Ripley έγινε η εκπλήρωση των πιο σκοτεινών επιθυμιών της Highsmith, αυτή της ζωντανής απόκρουσης του καλού από το κακό.
Η Highsmith γεννήθηκε κάτω από ένα άρρωστο αστέρι. Η μητέρα της προσπάθησε να την αποβάλει και η Highsmith ένιωθε πάντα ένα αίσθημα αποξένωσης και ενοχής. Από μικρή ηλικία, αντί να διαβάζει παραμύθια και παραδοσιακές ιστορίες, εκείνη έτρεφε μια έντονη περιέργεια για την ανθρώπινη ψυχή. Δεν την ενδιέφεραν οι ιστορίες με καλούς ήρωες και ευτυχισμένα τέλη. Ήθελε να εξερευνήσει τους σκοτεινούς περασμούς του μυαλού, να κατανοήσει το μίσος και την οδύνη που μπορεί να κατακλύσουν έναν άνθρωπο. Από εκεί γεννήθηκαν τα 22 μυθιστορήματά της, η κληρονομιά της που θρόνισε την τρόμο και την ανατροπή.
Η Highsmith ήταν μισάνθρωπος, όπως πολλοί τονίζουν. Αγαπούσε να εξερευνά τα σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχής και κατά καιρούς πλησίαζε επικίνδυνα στο να διαπιστώνει αν η ίδια θα μπορούσε να διαπράξει ένα φόνο. Η συντριπτική επιτυχία του Ripley μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι η Highsmith απεχθανόταν τους συμβατικούς ήρωες και πίστευε βαθιά ότι το κακό μπορεί να επικρατήσει επί του καλού. Σε μια από τις σημειώσεις της, έγραψε: “Αυτό που προέβλεψα ότι θα έκανα κάποτε, το κάνω ήδη σε αυτό το βιβλίο. Δηλαδή δείχνω τον αδιαμφισβήτητο θρίαμβο του κακού επί του καλού και χαίρομαι γι’ αυτό. Θα κάνω και τους αναγνώστες μου να το χαρούν. Έτσι, το υποσυνείδητο ωθεί πάντα τη συνείδηση, ή την πραγματικότητα, όπως στα όνειρα”.
Έτσι, η κληρονομιά της Highsmith θα μείνει αναλλοίωτη. Οι χαρακτήρες της, όπως ο Tom Ripley, θα συνεχίσουν να μας καθηλώνουν με τη σκοτεινή επικίνδυνη γοητεία τους. Και μέσα από τη δημιουργία της, η Highsmith κατάφερε να απελευθερώσει τα πιο σκοτεινά μέρη της ψυχής της και να ανελευθερωθεί από τα δεσμά της πραγματικότητας. Για εκείνη, ο φόνος ήταν μια ατελείωτη πηγή έμπνευσης και έκφρασης, ένας χορός μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας.
