Πριν από πολλά χρόνια, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το θεατρικό έργο “Someone who’ll watch over me” του Frank McGuinness στο Λονδίνο και η εμπειρία αυτή με συγκλόνισε. Μια αληθινή δραματική ιστορία, που αφορούσε τρεις Δυτικούς ανθρώπους που είχαν απαχθεί από τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο, κατάφερνε να γεμίσει το θέατρο με γέλια. Θυμάμαι να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα, να αφήνομαι να “κλέβω” από αυτή την ασυνήθιστη παράσταση. Όταν ο φίλος και μαθητής μου Αντίνοος Αλμπάνης μου πρότεινε να ερμηνεύσουμε ένα θεατρικό έργο μαζί, αποφάσισα να τον αφήσω να επιλέξει το “Κάποιος να με Προσέχει” για την πρώτη μου μετάφραση. Έτσι, ξεκίνησε ένα μαγευτικό ταξίδι για εμάς.
Αρχικά, με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς Μάριζα και Ραντλ, παρουσίασαμε το έργο στη Θεσσαλονίκη το 2022, σε παραγωγή του θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ, όπου γνωρίσαμε μια απροσδόκητη προσέλευση και αποδοχή από το κοινό. Συνεχίσαμε στην Αθήνα με μεγάλη επιτυχία και φέτος ανεβαίνουμε για δεύτερη συνεχή χρονιά. Στο θέατρο Βεάκη, ο Αντίνοος Αλμπάνης παραστένει έναν από τους τρεις κεντρικούς ρόλους, μαζί με τους εξαιρετικούς Σωτήρη Σκάντζικα και Δημήτρη Παπαγεωργίου. Οι τρεις αυτοί ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες των Άνταμ, Έντουαρντ και Μάικλ, τους τρεις Δυτικούς όμηρους που βρίσκονται φυλακισμένοι στη Βυρητό. Κλεισμένοι σ’ ένα απλό και φωτεινό κελί, δεμένοι με αλυσίδες στον τοίχο, ζουν σε ένα πάτωμα που απεικονίζει τον ωκεανό του κόσμου. Τα τρία αυτά άτομα θα μιλήσουν για το μίσος που γεννά οι θρησκευτικές διαφορές, για τους μηχανισμούς επιβίωσης σε δυσάρεστες συνθήκες και για την ελπίδα που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και στην πίστη. Πάνω απ’ όλα, θα αξιοποιήσουν το χιούμορ που έχουν μέσα τους για να επιβιώσουν.
Αγαπώ βαθιά τον Αντίνοο γιατί ήμουν μάρτυρας της πορείας του ως ηθοποιού, από την πρώτη στιγμή που ήταν μαθητής στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης. Με εξέπληξε η ανάπτυξή του από έναν δεκαοκτάχρονο με baby face, για τον οποίο δεν πίστευε ότι μπορούσε να παίξει ρόλους διότι τον θεωρούσαν παιδί, σε έναν από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Αγαπώ τον ταλαντούχο Σωτήρη για την παρουσία του στη Σχολή Τέχνης, όπου με υποστήριξε και μου έδωσε θάρρος με τη λαμπερή του ματιά. Αγαπώ τον υπέροχο Δημήτρη για την παρακίνησή του ως μαθητής μου και για την κοινή μας πορεία. Το έργο μας μιλά για την επανακτηθείσα ελευθερία τριών ανθρώπων που βρίσκονται κλεισμένοι σε ένα κελί και πώς ξανακερδίζουν τη ζωή και την ευτυχία τους μέσω της φιλίας. Μέσα από ευφυή παιχνίδια, αναζητούν την επανασύνδεση με τον πραγματικό κόσμο που έχουν χάσει και αναπτύσσουν έναν έρωτα περα από τα συνηθισμένα όρια. Ο έρωτας αυτός απευθύνεται προς το ίδεο, είτε αυτό είναι γυναίκα ή άντρας, ο Ιησούς ή ο Θεός, εμπνευσμένος από το “Άσμα Ασμάτων” του Σολομώντα και το ποίημα “Love” του George Herbert. Έτσι, ένας Αμερικανός, ένας Ιρλανδός και ένας Άγγλος γίνονται οι ιδεώδεις ο ένας για τον άλλο, ελευθερώνοντας τη φαντασία και το μυαλό τους. Ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Σωτήρης Σκάντζικας και ο Δημήτρης Παπαγεωργίου αναδεικνύουν το πάθος αυτών των χαρακτήρων, ανατρέποντας τις στερεότυπες εικόνες και μας οδηγούν σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν μπορεί πλέον να μας πειράξει. Είναι εκεί που αισθανόμαστε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι ξανά. Είναι εκεί που αισθανόμαστε ότι κάποιος μας προσέχει.
