Μανταλένα Καραβάτου, Σκηνοθέτης και Ηθοποιός
Τον περασμένο Μάιο, ξεκίνησε ένα ταξίδι για μένα. Ένα ταξίδι στον κόσμο του θεάτρου, τον κόσμο του “Γλάρου”. Όταν λάβαμε την πρόσκληση για την ακρόαση του “Γλάρου” του Αλέξανδρου Διαμαντή, η περιέργεια μου ξύπνησε. Σύντομα συναντηθήκαμε και επικοινωνήσαμε για το έργο, τη ζωή, και την τέχνη. Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν αληθινά αφοσιωμένος να μου δώσει χώρο και χρόνο για να αποκωδικοποιήσω τον ρόλο της Νίνας, χωρίς κρίση και παρενόχληση.
Καθώς οι πρόβες προχωρούσαν, δημιουργήθηκε ένας νέος κόσμος, γεμάτος λεπτές αποχρώσεις των χαρακτήρων και των ιδεών του Τσέχοφ. Αισθάνθηκα αμέσως τον φόβο, την αγωνία, την ειλικρίνεια και τη χαρά που συνόδευαν κάθε προσπάθειά μου. Πλησιάζοντας στην ολοκλήρωση της παράστασης, αισθάνομαι την ανάγκη να γυρίσω πίσω στον χρόνο, να ανακαλύψω νέες πτυχές, να βρω κάτι που μου διέφυγε. Ποτέ δεν είναι αρκετό
Με τη βαλίτσα μου γεμάτη εμπειρίες και με τον Βαγγέλη, τον Δημήτρη, την Ιωάννα, τη Δανάη και τον Περικλή στο πλευρό μου, είμαι έτοιμη να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι. Ξέρω ότι οι συνάδελφοί μου θα μου δώσουν αυτό που μου έχει απομείνει, με γενναιοδωρία και αγάπη, με τον τρόπο τους. Η Νίνα είναι ένας μικρός δαίμονας, ένας χαρακτήρας που αναζητά την ελευθερία της. Αλλά η σημερινή κοινωνία, όπως και η κοινωνία του Τσέχοφ, δεν ευνοεί τους άνθρωπους με άποψη και επαναστατικό πνεύμα
Όταν συναντήσουμε τη Νίνα στο τέλος της παράστασης, έχει περάσει πολλά. Μπορεί να μην αναζητά πια την αγάπη, αλλά έχει βρει τη δύναμή της. Καθοδηγείται από ένα αόρατο χέρι, και παρ’ όλες τις συνθήκες, ανοίγει τον δρόμο για να συναντήσει τον θεό μέσα της. Είμαι τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία να ερμηνεύσω τον εμβληματικό ρόλο της Νίνας και να συνεχίσω να αναπτύσσω τον εαυτό μου μέσα από αυτήν την ιστορία που έγραψε ο Τσέχοφ, και ιδιαίτερα η διασκευή του Αλέξανδρου
Κοιτώντας πίσω σε αυτήν την πορεία, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει πολλή κοινότητα ανάμεσα στη Νίνα και σε εμένα. Και οι δυο μας αναζητούμε το δρόμο μας στην τέχνη της υποκριτικής. Οικοδομούμε, αποτυγχάνουμε, και παίρνουμε παραστάσεις. Αλλά εγώ ακόμα πιστεύω στην Τέχνη και στον Έρωτα. Ακόμα πιστεύω σε αυτήν τη μαγεία που δημιουργείται όταν τα μάτια ενός ανθρώπου συναντούν τα μάτια ενός άλλου, είτε στη ζωή είτε στη σκηνή
Με ευγνωμοσύνη απευθύνομαι στο θέατρο Σημείο και σε όλους τους συναδέλφους μου, που κατέστησαν αυτό το ταξίδι δυνατό. Είναι το πάθος και η αφοσίωσή τους που δίνει αξία σε αυτήν την προσπάθεια, και μου δίνει ελπίδα για το μέλλον της τέχνης.
