Αναμμένες κεράκια που χοροπηδούν, περίτεχνες διακοσμητικές γιρλάντες, σπιτικά δέντρα αγκαλιάζουν τους δρόμους και φωτεινές βιτρίνες. Οι βόλτες για αγορά δώρων, οι αρώματα από γλυκά που αναμένουν να γευτούμε και η γενική χαρούμενη ατμόσφαιρα μας δελεάζουν. Σε λίγες ημέρες πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, η μεγάλη γιορτή της αγάπης, η πιο μαγευτική και νοσταλγική περίοδος του χρόνου για μικρούς και μεγάλους. Μα παράλληλα, στην Αράχωβα εκτυλίσσεται ένα τρομερό έγκλημα. Μια φρικτή κακοποίηση ζώου μας σοκάρει από τα ίδια τα θεμέλια μας. Είναι η τελευταία κακοποίηση – ας πούμε τα πράγματα όπως είναι. Ο Όλιβερ, το 8χρονο Χάσκι, που ακόμα μας κάνει να δακρύσουμε και να αναρωτιόμαστε “γιατί;” έφυγε από τον κόσμο με τον πιο τραγικό τρόπο. Ίσως σε ένα άλλον κόσμο, όπου τα Χριστούγεννα δεν υπάρχουν, όπου τα φωτάκια και τα όμορφα δέντρα δεν γιορτάζονται, αλλά πιθανότατα είναι καλύτερα. Ελπίζουμε πως αυτό θα είναι το πεπρωμένο του. Παρά την απόφαση της Ελληνικής Κυβέρνησης να μετατρέψει την κακοποίηση ζώου σε αδίκημα, κάτι που καλούσαμε χρόνια να συμβεί, δυστυχώς οι εγκλήματα εναντίον των ζώων συνεχίζονται στη χώρα μας. Και είναι πολλά. Σχεδόν καθημερινά. Ζώα βασανίζονται, πυροβολούνται, πετιούνται σε ρέματα και βουνά σαν σκουπίδια, πεθαίνουν μαρτυρικά από δηλητηριώδεις ουσίες. Και παρόλα αυτά, κανείς δεν τιμωρείται επειδή κανείς δεν εντοπίζεται. Και έτσι ο κύκλος της Βίας συνεχίζεται. Οι λόγοι που οι δράστες δεν εντοπίζονται είναι δύο. Από τη μια η πολιτεία δεν επιδεικνύει ιδιαίτερη ενεργητικότητα για να βρει τους ένοχους – μήπως ήταν ένα ζώο, στην τελική; – ενώ από την άλλη οι πολίτες φοβούνται να μιλήσουν. Κάποιοι λένε ότι σε απομονωμένες κοινότητες, κανείς δεν τολμά να εκφράσει την άποψή του. Αυτό είναι λάθος. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στις μικρές κοινότητες. Είναι γενικό. Έχουμε φτάσει σε σημείο που λέμε “Τι το θες τώρα, μπαστακούλη;” Στην Αράχωβα, όμως, όλοι είναι σοκαρισμένοι και αγανακτισμένοι. Αποφασισμένοι να βρουν τον δράστη. Ωστόσο, μετά από 12 μέρες, κανείς δεν έχει μιλήσει, κανείς δεν έχει δει, κανείς δεν έχει ακούσει. Είναι μια απόλυτη σκοτούρα. Και ο δράστης παραμένει εξαφανισμένος, αβοήθητος. Προετοιμάζεται να περάσει τα Χριστούγεννα με την οικογένειά του. Να αγκαλιάσει τα παιδιά του και τους φίλους του. Όμως, είναι δυνατόν κανείς να μην είδε τίποτα, να μην άκουσε; Δεν πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν. Μάλιστα, οι πληροφορίες δείχνουν ότι κάποιοι ξέρουν. Και κρατούν σιωπή – τουλάχιστον μέχρι τώρα. Ομολογούμε κατά βάθος ότι η σιωπή είναι συνένοχη. Η συνέχιση της Βίας κατά των ζώων αποδεικνύει ότι η ζωή ενός ζώου δεν έχει αξία. Τα ζώα αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα. Μπορούμε να τα κακοποιούμε κατά βούληση. Μπορούμε να τους στερούμε την ζωή χωρίς ίχνος ενοχής. Ο Όλιβερ ήταν ένα αγαπημένος σκύλος. Ούτε παρένθεση δεν προκάλεσε σε κανέναν. Ήταν, σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του, ένας ήρεμος και φιλικός σκύλος που ήταν γνωστός σε όλους. Κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της συνήθους του βόλτας. Ήταν αργοπορημένος και η οικογένειά του τον περίμενε. Όταν επέστρεψε στο σπίτι σε άθλια κατάσταση, τον βρήκαν αναίσθητο σε ένα γωνάκι. Μετά από έντεκα μαρτυρικές ώρες, άφησε την ψυχή του την επόμενη μέρα λόγω καρδιακής ανακοπής. Θα βρεθεί ο δράστης αυτή τη φορά; Πιθανότατα ναι. Ο μεγάλος αντίκτυπος της δημοσιότητας, όπως συμβαίνει πάντα, είναι αυτός που ωθεί τους υπεύθυνους θεσμούς να κάνουν τη δουλειά τους. Η κινητοποίηση των αρχών είναι αυτήν τη στιγμή έντονη. Ευελπιστούμε. Δεν υπάρχουν χριστουγεννιάτικες ευχές για το τέλος. Απλά, ένα τεράστιο “συγνώμη” προς τον Όλιβερ. Προς όλους τους Όλιβερ σε όλο τον κόσμο που ποτέ δεν θα βρουν τη δικαίωσή τους.
