Μια από τις συνήθεις ερωτήσεις που απαντώ από ασθενείς που έχουν συμβιβαστικούς γονείς είναι: “Πρέπει να τους συγχωρήσω;”. Η απάντηση είναι: “Δεν είσαι υποχρεωμένος, αλλά μπορείς να το κάνεις αν νιώθεις ότι είναι σωστό για σένα”. Η συγχώρεση δεν είναι απαραίτητη από μόνη της, αλλά είναι ένα κομμάτι της διαδικασίας της συμφιλίωσης με τα παλιά μας πληγωμένα συναισθήματα.
Όταν ενθαρρύνω τους ασθενείς μου να διατηρούν επαφές με τους συμβιβαστικούς γονείς τους, συχνά ακούω ότι δεν θέλουν να τους έχουν στη ζωή τους. Και αυτό συνήθως απαντώ: “Αυτό οφείλεται στην συμπεριφορά τους αυτήν τη στιγμή. Αν όμως άλλαζαν τον τρόπο που συμπεριφέρονται προς εσένα, μπορεί να τους ήθελες στη ζωή σου”. Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας θέλει μια αγαπημένη οικογένεια στην οποία να ανήκει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα δυνατό λόγω των περιστάσεων.
Αν η οικογένειά σας συνεχίζει να σας πληγώνει και αρνείται να αναγνωρίσει τις κακουχίες που σας προκάλεσε, πώς μπορείτε να τους συγχωρήσετε; Ένα άλλο ερώτημα είναι αν μπορεί κάποιος που έχει υποφέρει από τους γονείς του να εμπιστευτεί το παιδί του σε αυτούς. Η απάντηση μου είναι όχι. Εάν οι γονείς σας δεν αναγνωρίζουν τον πόνο σας, τότε είναι απίθανο να είναι ικανοί να φροντίσουν το παιδί σας σωστά.
Στο τέλος, η συγχώρεση πρέπει να βασίζεται στην αμοιβαία συνεννόηση και την αλλαγή της σχέσης σας με τους γονείς σας, όχι απλά στο να “διορθώσετε” τα παλιά λάθη. Αποτελεί μέρος της διαδικασίας της θεραπείας να επικοινωνείτε με αυτούς και να εκφράζετε τα συναισθήματα και τον πόνο σας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να ξεπεράσετε την κακοποίηση και να μην μεταφέρετε τα αρνητικά συναισθήματα στην τρέχουσα οικογένεια σας ή στα παιδιά σας.
Ο στόχος είναι να αλλάξετε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τα πράγματα τώρα και να μην αφήνετε το παρελθόν να επηρεάζει την ευτυχία και την ευημερία σας. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία και τη δέσμευσή σας, είναι εφικτό.
Πηγή
