Δεν γνωρίζω πόσες φορές την έχω πει και πόσες φορές την έχω σκεφτεί. Η υπομονή μου εξαντλείται κάθε φορά που πρέπει να ετοιμάσω τα παιδιά μου για το σχολείο, κάθε φορά που τους ζητώ να κλείσουν την τηλεόραση, να πλύνουν τα δόντια τους, να βάλουν τις πιτζάμες τους. Αυτό που με αγχώνει είναι το γεγονός ότι φαίνεται να πειράζουν τα πάντα, αργούν και με κάνουν να τρέχω να προλάβω όλες τις υποχρεώσεις μου. Και σε αυτήν τη στιγμή, η φράση “κάνε πιο γρήγορα” βγαίνει αυτόματα από το στόμα μου, ακολουθούμενη από ένα απογοητευμένο “αχ”. Αυτή η φράση που πολλοί από εμάς λέμε στα παιδιά μας με τόνο που δείχνει εκνευρισμό και ανυπομονησία, προκαλεί -σύμφωνα με τους ειδικούς- μεγάλο άγχος στα παιδιά. Αυτό το άγχος δεν τα κινητοποιεί να βιαστούν ή να προσπαθήσουν να κάνουν πιο γρήγορα. Είναι ένα άγχος που τα εμποδίζει να εστιάσουν σε αυτό που κάνουν, να πάρουν τον χρόνο τους και να αισθανθούν υποστηριζόμενα. Είναι σαν να προσπαθούν να κάνουν κάτι όσο καλύτερα μπορούν και εμείς να είμαστε πάνω από τα κεφάλια τους και να τους φωνάζουμε “άντε, τελείωσε” και “αυτό που κάνεις δεν είναι αρκετό”. Πιστεύουμε ότι τα παιδιά είναι πρόθυμα να μας εκνευρίσουν ή ότι ξεχνούν να κάνουν αυτό που τους λέμε και κάνουν άλλα πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται σε μια αναπτυξιακή φάση. Μαθαίνουν να ακολουθούν οδηγίες, μαθαίνουν να εστιάζουν σε μια δουλειά, προσπαθούν να τα καταφέρουν. Όταν τα παιδιά ακούν τους γονείς να λένε “κάνε πιο γρήγορα”, αμέσως αποστραφούν καθώς τώρα επικεντρώνονται στο πώς δεν θα μας απογοητεύσουν ή στα άσχημα συναισθήματα που μας δημιουργούμε (για παράδειγμα, ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι). Παράλληλα, αντιλαμβάνονται ότι έχουμε χάσει τη υπομονή μας, κάτι που τα αγχώνει καθώς πια δεν είμαστε απλά οι οδηγοί τους, αλλά αντιδρούμε συναισθηματικά. Έχουμε, για να το θέσουμε διαφορετικά, χάσει και εμείς τον έλεγχο.
Πώς μπορούμε να τα βοηθήσουμε να κάνουν πιο γρήγορα;
Συνεργαζόμαστε μαζί τους: Αντί να τους πούμε “βιάσου”, μπορούμε να πούμε “ανυπομονώ να πλύνεις τα δόντια σου για να διαβάσουμε παραμύθι”. Ζητάμε απλά πράγματα: Αντί να τους πούμε “βάλε παπούτσια, πλύνε δόντια και πάρε την τσάντα σου”, μπορούμε να ζητάμε ένα πράγμα τη φορά, λέγοντας για παράδειγμα “ήρθε η ώρα για τα παπούτσια!”. Επικεντρωνόμαστε στα θετικά: Αντί να πούμε “τελείωνε και βάλε τις κάλτσες”, μπορούμε να πούμε “αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να βάλει πιο γρήγορα τις κάλτσες του. Εγώ ή εσύ;”. Χρησιμοποιούμε ζωάκια: Αντί να πούμε “έχουμε αργήσει πολύ, βιάσου”, μπορούμε να πούμε “σήμερα είμαστε τσιτάχ και τρέχουμε γρηγορότερα από τις άλλες μέρες”. Πάντα εστιάζουμε στα θετικά: Αντί να πούμε “πάλι αργήσαμε”, μπορούμε να ρωτήσουμε “ποιο τραγούδι να πούμε στο δρόμο για το σχολείο σήμερα;”.
Διάβασε επίσης:
Μήπως μεταφέρουμε το άγχος μας στα παιδιά μας; 4 ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας για να το καταλάβουμε
Πώς μπορούμε να αντιληφθούμε ότι τα παιδιά έχουν άγχος; Γιατί οι ένδειξεις μπορεί να είναι διαφορετικές στα αγόρια και τα κορίτσια.
