Μια κρυφή γωνιά με άπειρες δυνατότητες. Αυτήν την ιδέα είχα στο μυαλό μου όταν, ως αρχιτέκτονας, σχεδίαζα τον χώρο στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ένας χώρος που θα μπορούσε να εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς. Ωστόσο, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα τον χρησιμοποιούσα ως συγγραφέας. Ήταν ένας μικρός χώρος, στη Νεάπολη Εξάρχεια. Βλέποντας τα ηλιοβασιλέματα: Στρέφη και Αιγάλεω. Πήγα, τον είδα, είπα αυτόν τον θέλω, τον αγόρασα, τον διαμόρφωσα, τον κατοίκησα. Στον χώρο με τις πολλαπλές χρήσεις -καθιστικό, γραφείο, βιβλιοθήκη, τραπεζαρία, κουζίνα και στο βάθος κήπος- έθεσα το εργαστήριο μου -διατάξα τα χρώματα: λαδοπαστέλ, ξηροπαστέλ, λάδια-, παρέσυρα τα χαρτιά μου -όλων των ειδών: γιαπωνέζικα, στρατσόχαρτα, ριζόχαρτα, χαρτόνια- και άρχισα να ζωγραφίζω. Οι λέξεις περιτριγυρίζουν τα έργα μου -ο Ντα Βίντσι ήταν ο άγνωστος-, ονειρεύομαι μια έκθεση, γίνεται πραγματικότητα- στην οδό Κλεομένους 24-, οι εκδόσεις Το Ροδακιό εκδίδουν τα έργα μου σε βιβλίο και τα κυκλοφορούν -“Η ψυχή μου λάμπει στο σκοτάδι και το φως”- το πρώτο μου. Τα λόγια εντάθηκαν στο δεύτερο και ξεχείλισαν στο τρίτο και πέφτοντας στα χέρια της Μάρης Θεοδοσοπούλου -η Μάρη έγραψε μια ολοσέλιδη κριτική στην “Βήμα”-, η επικρίτρια και γυναίκα ήταν γενναία-, από εκεί και πέρα οι λέξεις με παρηκολούθησαν, αδύνατο να ξεφύγω από την παρουσία τους: Τις αφιερώθηκα. Έγραφα στο χαρτί -η κίνηση της πένας και του χεριού πάνω στο χαρτί με συνεπαίρνει-, ορκίστηκα ότι ποτέ δεν θα έγραφα σε υπολογιστή: Ήταν αδύνατο, υποχωρήσα. Στο τραπέζι των λέξεων, μετά το laptop, ο λόγος ανήκει στο βραστήρα -έχω σπάσει τέσσερις, αυτή είναι η πέμπτη-, πολλές φορές εμφανίζεται ένας πορσελάνινος συλλέκτης στάχτης -φέρνεται από το Παρίσι- εδώ. Τώρα που ο Στρέφης έχει εξαφανιστεί από το παράθυρο μου -χτίσανε…-, μετακόμισα με τον υπολογιστή, το βραστήρα και τον πορσελάνινο συλλέκτη στο ανατολικό δωμάτιο, γιατί “όποιος επιτρέπει στον ήλιο να εισβάλει στο δωμάτιο του κατά τη διάρκεια της εργασίας, αισθάνεται το μεσημέρι να φοράει την κορώνα του μόνος του”, και ως υποτακτικός οπαδός του Μπένγιαμιν απολαμβάνω τις παρατηρήσεις του. Πρέπει, όμως, να σας παραδεχτώ κάτι ακόμη: Οι μέρες μου δεν είναι πάντοτε ίδιες, ούτε και οι ώρες μου, κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Εξαρτάται από το στάδιο που βρίσκεται η να γραφόμενη ιστορία. Αν βρίσκομαι στο αρχικό στάδιο: οι περιπάτοι, οι περιηγήσεις, οι διαδρομές στην πόλη με βοηθούν -η καθιστική στάση με ενδυναμώνει-, συχνά κρατάω σημειώσεις καθώς περπατάω. Όταν ο κορμός της ιστορίας σχηματιστεί, οι μέρες μου καθορίζονται επίσης -τουλάχιστον κατά κάποιον ρυθμό. Συνήθως γράφω τα απογεύματα, συχνά έξω από το σπίτι -οι τοίχοι μου περιορίζουν-, γράφω σε καφετέριες, σε πλατείες, ακόμα και στις παραλίες, και φυσικά συχνά δεν βρίσκομαι στις ίδιες πόλεις: το “Μετατροπή, αντλιοστάσιο, Γιάλοβα” για παράδειγμα ολοκληρώθηκε στην παραλία των Βατερών στη Λέσβο, το “Χωρίς ταξίμετρο” γράφτηκε στο Κοντοπούλι στη Λήμνο, το “Στους δρόμους” παρόλο που αναφέρεται στο Παρίσι δημιουργήθηκε στις καφετέριες του Κρόιτζμπεργκ στο Βερολίνο, όσο για το “Φυγόδικος δεν ήμουν”, ο δαίμονάς του με βρήκε και άνοιξε τα φτερά του στον κήπο του πέτρινου σπιτιού -το ίδιο πέτρινο σπίτι που είχε επηρεάσει τις ώρες του Σπήλιου και της Εριφύλης-, και έγινε πραγματικότητα στην Αθήνα, στη γειτονιά μου. Τα βιβλία της Ισμήνης Καρυωτάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ποταμός και Το Ροδακιό. Το βιβλίο “Φυγόδικος δεν ήμουν” τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 2023.
