Ο Μαουρίτσιο Κατελάν, γεννημένος στην Ιταλία το 1960 και διαμένων στη Νέα Υόρκη εδώ και τριάντα χρόνια, αποτελεί έναν καλλιτέχνη που αμφισβητεί την εξουσία και τις σταθερές πεποιθήσεις με τα έργα του. Παρά ταύτα, η επιθυμία του είναι να αφήσει τον θεατή να ερμηνεύσει τα έργα με τον τρόπο που εκείνος επιθυμεί: ποιος, λοιπόν, έχει την εξουσία επί της τέχνης, της κοινωνίας, της ζωής και του θανάτου; Μέσω της σάτιρας, του χιούμορ, της πρόκλησης και του σοβαρού προσανατολισμού, ο Μαουρίτσιο Κατελάν αμφισβητεί τις συμβάσεις της κοινωνίας γενικότερα και του κόσμου της τέχνης ειδικότερα. Η έκθεση “Το Τρίτο Χέρι” περιλαμβάνει ορισμένα από τα πιο σημαντικά έργα του Μαουρίτσιο Κατελάν, μαζί με έργα που έχει επιλέξει από τη συλλογή του Moderna Museet. Ένας πάπας καταπλακώνεται από ένα μετεωρίτη, περιστέρια μας παρακολουθούν από τα ύψη, η Σιξτίνα Καπέλα σταματά τη συρρίκνωσή της για να μας επιτρέψει να θαυμάσουμε τις λεπτομέρειές της, ένας δικτάτορας μετατρέπεται σε λυπηρό πλάσμα, ίσως ζητώντας συγχώρεση, ένα μνημειακού μεγέθους χέρι με δάχτυλα που έχουν περικοπεί στέκεται τεταμένο σε φασιστική χαιρετιστική στάση, ένας άνδρας και ένας σκύλος φαίνεται να μοιράζονται ένα κοινό όνειρο ή ίσως ακόμη και τον θάνατο..
Η πρακτική του Μαουρίτσιο Κατελάν βασίζεται στην εννοιολογική τέχνη, η οποία εκβιάζει την πραγματικότητα μας. Επιμελητής και ιδρυτής περιοδικών τέχνης, συντροφεύει μια συνεχή συζήτηση με την τέχνη. Ο κριτικός και πνευματικός του χώρος ρίχνει νέο φως στη συλλογή μας, αποδίδοντας την αρμονία στην τέχνη με τον δικό του μοναδικό τρόπο
– Gitte Ørskou, Επιμελήτρια & Διευθύντρια Μουσείου
Με την έκθεση “Το Τρίτο Χέρι”, παρουσιάζονται έξι εκθεσιακοί χώροι όπου το έργο του Μαουρίτσιο Κατελάν συναντά έργα των Σουηδών και διεθνών καλλιτεχνών από τη συλλογή του Moderna Museet, όπως η Eva Aeppli, η Eija-Liisa Ahtila, η Cecilia Edefalk, η Lena Svedberg, η Rosemarie Trockel και η συντακτική ομάδα του underground περιοδικού PUSS. Σε κάθε εκθεσιακό χώρο, η τέχνη αναδεικνύει μια νέα ξεχωριστή προοπτική της εξουσίας. Οι αναστροφές συμβαίνουν και οι σχέσεις εξουσίας μετατοπίζονται: ανάμεσα στην τέχνη και τη θρησκεία, την τέχνη και την πολιτική, την τέχνη και την στρατιωτική ισχύ, την τέχνη και την εξουσία ως αφηρημένου, ανεπαίσθητου γεγονότος.
