Γιατί υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που αντί να εκφράζουν γνώμες, προσβάλλουν και επικρίνουν τους γύρω τους; Τι τους ωθεί να επιδίδονται σε ψυχολογικές επιθέσεις αντί να έχουν ως σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και την ανάδειξη του καλού στον άλλον; Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, ανακαλύπτουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι δυστυχισμένοι. Αλλά πώς καταλήγουν να αντιμετωπίζουν τη δυστυχία τους με αντίξοες πράξεις, προσβάλλοντας τους άλλους και υπογραμμίζοντας συνεχώς τα λάθη τους;
Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν ασχολούνται με το να κατηγορούν και να επικρίνουν τους άλλους. Αντίθετα, είναι ανοιχτοί σε να διδάξουν και να μοιραστούν με τους γύρω τους την ευτυχία που νιώθουν. Δεν επιβάλλουν τη γνώμη τους και δεν χειραγωγούν, αντιμετωπίζοντας με σεβασμό τις διαφορετικές απόψεις. Πώς γίνεται, λοιπόν, να διακρίνουμε τους ευτυχισμένους από τους δυστυχισμένους; Παρατηρώντας τον τρόπο που επικοινωνούν. Οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, για να καλύψουν την απογοήτευσή τους και την δυστυχία τους, ασχολούνται συνεχώς με τους άλλους. Μιλούν για τα λάθη τους, κριτικάρουν και προσβάλλουν. Η εκφοβιστική τους συμπεριφορά αποκαλύπτει την ανάγκη τους να εξασφαλίσουν μια εντύπωση ότι είναι ανώτεροι από τους γύρω τους. Αλλά κατά βάθος, αυτό προκύπτει από τις δικές τους απογοητεύσεις.
Όσο κάποιος αισθάνεται δυστυχισμένος, είναι σημαντικό να αντιμετωπίσει τα ελαττώματά του και να προσπαθήσει να τα βελτιώσει. Μόνο έτσι θα ανακτήσει την ευτυχία του. Η εστίαση του στα λάθη των άλλων δεν θα τον βοηθήσει, γιατί η πρόθεσή του δεν είναι να βοηθήσει τους άλλους, αλλά να αντιμετωπίσει την απογοήτευσή του. Πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν την αίσθηση ότι είναι καλύτεροι από όσους τους περιβάλλουν. Αλλά αυτό δεν προσφέρει πραγματική ευτυχία. Όλοι αισθανόμαστε δυσαρεστημένοι από καιρό σε καιρό, αλλά οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, αντί να επικεντρώνονται στα αρνητικά, προσπαθούν να κατευθύνουν τον άλλον προς το καλό. Με λόγια και πράξεις, προσπαθούν να δείξουν το σωστό μονοπάτι προς την ευτυχία. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος δεν έχει χρόνο να επικρίνει τους γύρω του, γιατί είναι απασχολημένος να βελτιώνει τον εαυτό του.
Συνοψίζοντας, η ανάγκη να προσβάλουμε και να επικρίνουμε τους άλλους πηγάζει από την δυστυχία και την απογοήτευσή μας. Όταν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, δεν έχουμε ανάγκη να υπονομεύουμε τους γύρω μας. Αντίθετα, προσπαθούμε να εμπνεύσουμε και να βοηθήσουμε τους άλλους να βελτιωθούν. Το πνεύμα της επικριτικότητας μπορεί να μολύνει την κοινωνία και να δημιουργήσει αρνητικές ενέργειες. Ας εστιάσουμε στην ανάπτυξη του εαυτού μας και στην ενίσχυση των θετικών πτυχών μας, για να προασπίσουμε την ευτυχία μας και να μοιραστούμε τη θετικότητα μας με όλους όσους μας περιβάλλουν.
